Κείμενα

Πού θα σταματήσει η Ρωσία;

Είναι το μόνιμο ερώτημα που ακούω τις τελευταίες ώρες. Πότε ως κραυγή και πότε ως ψίθυρο.

Μέχρι που θα φτάσουν τα ρωσικά τανκς;

Εμένα όμως η σκέψη μου είναι αλλού.

Στην μοναξιά των Ουκρανών.

Την μέρα που οι Ρώσοι στρατιώτες φάνηκαν στα σύνορα με την Ουκρανία, όλοι δηλώσαμε… Ουκρανοί.

Και μέρα με την μέρα η Ουκρανοφιλία άρχισε να καλύπτει όλο τον Δυτικό – ας τον πούμε έτσι – κόσμο.

Στήριξη από τους δημοσιογράφους, στήριξη από τους φιλοσόφους, στήριξη από τους πολιτικούς.

Οι Αμερικανοί φώναζαν «μην τολμήσεις Πούτιν».

Οι Βρετανοί προειδοποιούσαν «αν τολμήσεις θα πονέσεις πολύ».

Οι Γάλλοι στοιχημάτιζαν ότι η ρωσική αρκούδα παρά τα γρυλίσματα θα παραμείνει σε χειμερία νάρκη.

Και οι Γερμανοί σκόρπαγαν χαμόγελα μήπως γοητεύσουν τον Πούτιν.

Και εμείς – όλοι εμείς – οι μικρότεροι παίχτες της σκακιέρας αμπελοφιλοσοφούσαμε με άξονα την σκέψη ότι η Ρωσία δεν θα ανοίξει την πόρτα του φρενοκομείου.

Και εκείνη την άνοιξε.

Και οι Ουκρανοί ξύπνησαν με τα ρωσικά ελικόπτερα πάνω από τα κεφάλια τους.

Φόβος, αίμα, ανασφάλεια.

Και μετά; Δεν έχει μετά.

Εμείς παγωμένοι με το θράσος του Πούτιν και οι Ουκρανοί μόνοι στο έλεος του.

Ξέρετε υπάρχει μια φράση που δεν μας αρέσει να ακούμε.

Κανείς δεν θα πολεμήσει στο δικό σου πόλεμο.

Ωραίες οι φωνές υποστήριξης αλλά τα λόγια – ότι κι αν σου πουν οι ποιητές – δεν νικούν τα κανόνια.

Δείτε τον τρόμο των κατοίκων του Κιέβου που προσπαθούν να ξεφύγουν από την επέλαση των Ρώσων. Δείτε τους τραυματίες και όλους αυτούς που θρηνούν. Οι φωνές υποστήριξης των Δυτικών δεν αλλάζουν στο ελάχιστο το δράμα τους.

«Να φοβόμαστε λοιπόν οι Έλληνες μήπως κάποια στιγμή έχουμε την τύχη των Ουκρανών», είναι το εύλογο ερώτημα.

Ψυχραιμία. Είμαστε μάλλον σε καλύτερη θέση από τους Ουκρανούς.

Πρώτον γιατί ο Ερντογάν δεν είναι Πούτιν. Και η Τουρκία δεν είναι Ρωσία. Δεν είναι μια αυτάρκης χώρα με τεράστιες ενεργειακές πηγές.

Αλλά και η Ελλάδα παρά την κλάψα μας δεν είναι Ουκρανία. Είμαστε στην ΕΕ, είμαστε στο ΝΑΤΟ και μάλλον έχουμε πιο στέρεες συμμαχίες.

Όμως «κανείς δεν θα πολεμήσει στον πόλεμο μας».

Ότι άλλο είναι εξαίρεση στην πολεμική παράδοση.

Δείτε τις ίσες αποστάσεις του ΝΑΤΟ από Ελλάδα και Τουρκία. Δείτε και τις μετατοπίσεις κατά καιρούς παραδοσιακών μας φίλων, στην Ισπανία, στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα αλλά ακόμη και στο Ισραήλ και την Αίγυπτο.

Τι κάνουμε λοιπόν;

Ετοιμαζόμαστε συνεχώς για πόλεμο;

Όχι!

Μόνα τους τα όπλα δεν σε σώζουν. Πάντα θα βρεθούν κάποιοι πιο ισχυροί.

«Η καρέκλα για να είναι στέρεη», μου έλεγε ένας παλιός διπλωμάτης «θέλει τέσσερα πόδια»:

– Σταθερές συμμαχίες

– Οικονομική ανάπτυξη

– Διάλογο με σύνεση

– Και αμυντική επάρκεια.

Ποια από αυτά παραμελούμε;

Έχουμε χρόνο να το σκεφθούμε βλέποντας το δράμα των Ουκρανών σε ζωντανή μετάδοση.

Ακούστε το podcast «Τι φάση» εδώ: https://bit.ly/3pcyBgT