Τιμή και δόξα στον Κυριάκο
Και να που η λογική επέστρεψε, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά την δράση των Ελλήνων λιμενικών στα σύνορα του Αιγαίου. Με αφορμή τον ξαφνικό θάνατο του Κυριάκου Παπαδόπουλου – του λιμενικού των 5.000 διασώσεων – τα κοινωνικά δίκτυα πλημμύρισαν με μηνύματα συμπαράστασης τόσο στην οικογένειά του όσο και στη μεγαλύτερη οικογένεια του Λιμενικού. Αντίστοιχες ήταν και οι ανακοινώσεις των κομμάτων. «Υποκλινόμαστε», «οι ήρωες», «το πρόσωπο της αλληλεγγύης»… Σωστή αντίδραση. Μόνο που δεν ήταν πάντα έτσι. Οι Λιμενικοί των συνόρων έγιναν τον Φεβρουάριο του ’14, σάκος του μποξ για να εκτονωθεί όλο το τυφλό μένος των «αγανακτισμένων». Ένα ναυάγιο – που δεν μπόρεσαν να αποτρέψουν οι λιμενικοί – με 33 ανθρώπους πνιγμένους έξω από το Φαρμακονήσι, έγινε το σκηνικό για να γραφτούν τερατώδεις ιστορίες. Οι λιμενικοί παρουσιάζονταν (ακόμη και σε ανακοινώσεις κομμάτων) ως δολοφόνοι που πατούσαν κεφάλια παιδιών και έπνιγαν με τα χέρια τους γυναίκες μετανάστριες.
Και όταν οι Πρωταγωνιστές με επιτόπιο ρεπορτάζ, με συνεντεύξεις εκπροσώπων ΜΚΟ και λιμενικών, και κυρίως με μαρτυρίες διασωθέντων μεταναστών, παρουσίασαν πως ακριβώς είχαν τα πράγματα εκείνη την νύχτα, δέχτηκαν τη λυσσαλέα επίθεση όλων των ψεκασμένων (ακροαριστερών και ακροδεξιών ενωμένων όπως στις πλατείες). Για μήνες το όνομα του λιμενικού ήταν ταυτισμένο με αυτούς που πνίγουν και όχι με αυτούς που σώζουν.
Αυτά ζήσαμε στην Ελλάδα του ’14. Αυτά ζούμε, ακόμη και σήμερα, όταν στα μικρά και μεγάλα γεγονότα παίρνουν το πάνω χέρι οι λαϊκιστές και τα ερμηνεύουν όπως γουστάρουν, παρασύροντας στον βούρκο τους ολόκληρα τμήματα της κοινωνίας.
Γιατί, δυστυχώς, οι κρίσεις στην Ελλάδα αντί να μας κάνουν ανήσυχους, προσεκτικότερους και σοφότερους απλώς μας… τυφλώνουν.
Το μήνυμα αυτό γράφτηκε την ώρα που ξεκινούσε η κηδεία του Κυριάκου στον Άγιο Θεράποντα στην Μυτιλήνη. Γράφτηκε με τη σκέψη σε εκείνον αλλά και σε όλους τους συναδέλφους του που θα συνεχίσουν το έργο του στο Αιγαίο. Τιμή και δόξα λοιπόν στον Κυριάκο.
Ακολουθεί η σχετική ανάρτηση: