ΘΕΛΩ κάτι από Ολλανδία στην Ελλάδα
Φίλε Σταύρο, ήρθε η ώρα να σου πω τα νέα μου.
Πριν 7 μήνες έλαβα μέρος σε ένα παιγνίδι ψηφιακής ασφάλειας. Στόχος ήταν να βρεθούν τα κενά ασφαλείας στα συστήματα μιας τράπεζας. Κατάφερα να βρω 2 κενά και με κάλεσαν για συνέντευξη στα κεντρικά της τράπεζας στην Ολλανδία. Μου πρότειναν μια πολύ καλή θέση, εδώ στο Άμστερνταμ. Να διευθύνω μια ομάδα 12 ατόμων – από τη Γερμανία, το Ισραήλ, την Ιταλία, την Ινδία, την Αίγυπτο – που θα εντοπίζει τρύπες στο σύστημα της τράπεζας και θα προτείνει αντίμετρα.
Στην Ελλάδα, όπως ξέρεις, είχα μια καλή δουλειά. Αυτό που δεν είχα, όμως, ήταν προσωπικός χρόνος. Δούλευα από το πρωί μέχρι το βράδυ και ήξερα ότι όταν γεννηθεί το παιδί μου δεν θα είχα χρόνο να το βλέπω.
Στην Ολλανδία λοιπόν μου πρόσφεραν τα εξής:
- Δυο ημέρες την εβδομάδα εργασία από το σπίτι. Οποιεσδήποτε δύο ημέρες μπορώ να εργαστώ με το λάπτοπ από το σπίτι. Να κάνω καμιά δουλειά, να παίξω με το παιδί μου, να πεταχτώ μέχρι τη λαϊκή αγορά. Όλα αυτά θεωρούνται ΟΚ όταν εργάζεσαι από το σπίτι!
- Τις 3 ημέρες που είμαι στο γραφείο μπορώ να πάω οποιαδήποτε ώρα θέλω, αρκεί όταν φύγω να έχω ολοκληρώσει τη δουλειά που πρέπει. Με λίγα λόγια, τέλος οι ατελείωτες ώρες στο γραφείο ακόμα και αν δεν έχουμε τίποτα να κάνουμε. Ο στόχος εδώ είναι αποδοτική εργασία με μετρήσιμα αποτελέσματα και όχι μόνο το χτύπημα της κάρτας.
- Στην Ολλανδία υπάρχει ο νόμος του «30% ruling». Αν η εταιρεία σου δηλώσει ότι δεν μπορεί να βρει όμοιό σου στην Ολλανδική αγορά, το κράτος σου παρέχει κάποια προνόμια κυρίως φορολογικά. Για παράδειγμα εγώ παίρνω 100.000 ευρώ το χρόνο και με βάση αυτό τον νόμο το 30% είναι απολύτως αφορολόγητο! Αυτό σημαίνει μηνιαίο κέρδος 1.000€ με 1.200€.
Γι αυτό, λοιπόν, φύγαμε από την πατρίδα. Για να έχουμε περισσότερο προσωπικό χρόνο και μεγαλύτερο εισόδημα.
Ερχόμενοι εδώ τώρα… τι να σου πρωτοπώ; Δεν χρησιμοποιώ πλέον ούτε αμάξι, ούτε μηχανή. Ποδήλατο μόνο. Με βόλτες σε απίστευτα πάρκα σε 3 και 5 λεπτά από το σπίτι ή την δουλειά. Και για τις μεγαλύτερες αποστάσεις μέσα μαζικής μεταφοράς που κινούνται με ακρίβεια ελβετικού ρολογιού.
Γεννήσαμε φυσιολογικά – εδώ σπάνια κάνουν καισαρικές – και δεν πληρώσαμε ούτε 1 ευρώ για το μονόκλινο δωμάτιο με τηλεόραση, φαγητό και όλες τις ανέσεις.
Και κυρίως, θα στο ξαναπώ, έχουμε χρόνο για να πηγαίνουμε βόλτες, εκδρομές, να διαβάζουμε βιβλία που δεν αντέχαμε από την κούραση στην Αθήνα, ακόμα και να ξενυχτήσουμε μια φορά ρε φίλε και την επομένη να πάμε λίγο αργότερα στη δουλειά. Όχι να είμαστε φυλακισμένοι Δευτέρα έως Παρασκευή, περιμένοντας το Σαββατοκύριακο!
Υπάρχουν βέβαια και τα άσχημα. Ο γκρίζος ουρανός και τα … πράσινα νερά του ωκεανού. Όμως, το υπέροχο μπλε της Ελλάδος μας δεν το έβλεπα γιατί 8 το πρωί έμπαινα στο γραφείο και 8 το βράδυ έβγαινα. Και την γαλάζια θάλασσα την χαιρόμουν το πολύ 10 μέρες το καλοκαίρι. Τώρα θα χαρώ περισσότερο τις θάλασσές μας γιατί έχω 4 εβδομάδες απαραβίαστη κανονική άδεια και μπορώ να την πάρω όποτε θέλω.
Α, ξέχασα και κάτι άλλο σημαντικό! Σε λίγες μέρες ξεκινάω και το μεταπτυχιακό μου! Το είχα τάξει στον πατέρα μου αυτό το μεταπτυχιακό και το είχε καημό που δεν το έκανα.
Αυτά, λοιπόν, από το συννεφιασμένο Άμστερνταμ.
Θεώρησε αυτό το γράμμα μου ως μια μικρή συμβολή στην καμπάνια του #thelopotami.
Ναι!
ΘΕΛΩ κάτι από Ολλανδία στην Ελλάδα.
ΘΕΛΩ η χώρα μου να κερδίσει επιτέλους το χαμένο έδαφος. Ο κόσμος προχωράει.
Πολλά φιλιά και από την Ματίνα!
Κώστας
