Οι πολίτες πρέπει να επιλέγουν πολιτικούς και όχι μόνο πολιτικάντηδες
Την έννοια του πατριωτισμού στη σύγχρονη εποχή ανέπτυξε ο Σταύρος μιλώντας στην ημερίδα με θέμα: «Εθνική συνεννόηση: παρόν και μέλλον» που συνδιοργανώνουν η Ορθόδοξος Ακαδημία Κρήτης με την Περιφέρεια Κρήτης και την Περιφερειακή Ένωση Δήμων Κρήτης στο Κολυμπάρι Χανίων. Όπως ανέφερε χαρακτηριστικά, «πατριωτικό εκτός των άλλων σήμερα είναι να ξαναχτίσεις δουλειές, να σχεδιάσεις το νέο παραγωγικό μοντέλο της χώρας, να σέβεσαι αυτό που παρέλαβες, να σέβεσαι το περιβάλλον, να καινοτομήσεις στην έρευνα, την αγροτιά, τον τουρισμό, τις υπηρεσίες, να μην υποκύπτεις στον λαϊκισμό, να έχουν όλοι σε ολόκληρη την ενωμένη Ευρώπη τα ίδια δικαιώματα, να είσαι κάθε στιγμή της ζωής σου χρήσιμος».
Ο Σταύρος υπογράμμισε στην ομιλία του ότι πρέπει να περάσουμε στην εποχή που οι πολίτες θα επιλέγουν πολιτικούς και όχι πολιτικάντηδες, λαϊκιστές, κάνοντας λόγο για μια νέα πολιτική εποχή με διαφορές μεν, αλλά χωρίς λαϊκισμό. Tόνισε δε, ότι μπορεί να υπάρξει η στιγμή που και στο ελληνικό πολιτικό σύστημα δεν θα αισθανόμαστε εχθροί, παρά μόνο αντίπαλοι. Και αναφερόμενος στη σημαντική συμφωνία που υπεγράφη ανάμεσα στη Βόρεια και τη Νότια Κορέα επεσήμανε ότι «από τη στιγμή που τα βρήκαν οι Βόρειοι με τους Νότιους, ίσως κάποτε τα βρούμε και εμείς στην Ελλάδα».
Η ομιλία του Σταύρου
Χθες υπήρξε μια μεγάλη συμφωνία. Ο ηγέτης της Βόρειας Κορέας υπέγραψε μαζί με τον ηγέτη της Νότιας Κορέας την οριστική λήξη του πολέμου. «Η Κορεατική χερσόνησος θα είναι μια χερσόνησος ειρήνης», είπαν οι δύο ηγέτες. Αντίστοιχα, αυτές τις μέρες, στην κινεζική πόλη Γουχάν, χωρίς κάμερες, χωρίς φωτογράφους, χωρίς δημοσιότητα γίνεται η συνάντηση του προέδρου της Κίνας και του προέδρου της Ινδίας, προσπαθούν να βρουν κάποια λύση στη μεταξύ τους διένεξη. (Υπάρχει ένα πρόβλημα στα Ιμαλάια, για το αν είναι Κινεζικά ή Ινδικά). Με έναν τρόπο δηλαδή, αλλάζει ο γεωπολιτικός χάρτης του κόσμου και της Ασίας. Και το λέω αυτό για να αποκτήσουμε και εμείς μια αισιοδοξία ότι, αφού τα βρήκαν οι Βόρειοι της Κορέας με τους Νότιους της Κορέας, μπορεί να υπάρξει η στιγμή που και στο ελληνικό πολιτικό σύστημα δεν θα αισθανόμαστε εχθροί, παρά μόνο αντίπαλοι.
Προσέξτε, όμως! Δεν μπορούμε να χάσουμε τη μνήμη μας.
Το στερεότυπο ότι είμαστε εχθροί, ότι κάποιοι από μας είναι προδότες, κυριάρχησε δυστυχώς και στα χρόνια της μεγάλης κρίσης.
Δεν είναι ανάγκη να μπω σε λεπτομέρειες, αλλά τα θυμόμαστε όλοι. Η ΝΔ αρνήθηκε τη συνεργασία για να σωθεί η χώρα, αρνήθηκε την προσπάθεια του Γιώργου Παπανδρέου ο κ.Σαμαράς. Και στη συνέχεια ο κ.Τσίπρας αρνήθηκε την προσπάθεια που έκαναν δύο μεγάλα, μέχρι τότε, κόμματα για να βγάλουν τη χώρα από το αδιέξοδο .
Όλα αυτά με την ψήφο και των παιδιών άνω των 18 και των γυναικών. Πρωτοπορία κι εδώ. Η Ελλάδα άργησε. Η ψήφος των γυναικών καθιερώθηκε το ’52 και η ψήφος στα 18 καθιερώθηκε το ’81. Εδώ όμως για τους αντιπροσώπους του εθνικού συμβουλίου υπήρξε από την αρχή αυτή η δυνατότητα.
Αλλά, ως εδώ τα ιστορικά. Κάθε φορά που είμαι σε έναν ηρωικό τόπο αναρωτιέμαι ποιο θα ήταν το ηρωικό για σήμερα. Τι είναι πατριωτικό σήμερα, δηλαδή, και επιτρέψτε μου να πω κάποιες σκέψεις.
Πατριωτικό είναι να κρατάς τον κόσμο εδώ. Αυτό είναι το πρώτο. Μετά τον πόλεμο και μετά τον εμφύλιο αυτοί οι τόποι ρημάχτηκαν. Και το ίδιο σχεδόν ζούμε και σήμερα. Έχουν φύγει 300.000 νέοι από τη χώρα μας στα χρόνια της κρίσης. 18.000 γιατροί έφυγαν. 18.000 γιατροί σπουδαγμένοι από τους Έλληνες, ζουν στο εξωτερικό. 8.500 στη Γερμανία. 6.500 στην Αγγλία. Τους έχουμε ανάγκη. Και χωρίς αυτούς δεν θα μπορέσουμε να βγούμε ξανά μπροστά. Γιατί ποιος θα θρέψει τα θύματα της κρίσης, αν η πρωτοπορία, η γνώση και τα μυαλά φεύγουν; Και θα πρέπει χωρίς καθυστέρηση, επιτρέψτε μου, να θέσω ένα ζήτημα. Δεν θα μιλήσουμε πολιτικά σήμερα, αλλά θα θέσω ένα ζήτημα. Πρέπει αυτοί που έφυγαν να έχουν δικαίωμα ψήφου -το έχουμε ξαναπεί και το ξαναλέμε- για να μην τους αφήσουμε να πιστέψουν ότι αποκόπηκαν από τον εθνικό κορμό.
Πατριωτικό λοιπόν σήμερα είναι να ξαναχτίσεις δουλειές, να σχεδιάσεις το νέο παραγωγικό μοντέλο της χώρας. Να γίνουν γνωστά τα ελληνικά χωράφια στον κόσμο. Τα ελληνικά πανεπιστήμια στην Ευρώπη. Να καινοτομήσεις στην έρευνα, την αγροτιά, τον τουρισμό, τις υπηρεσίες. Οι ευκαιρίες για δουλειές πρέπει να επιστρέψουν την Ελλάδα. Πατριωτικό είναι να σέβεσαι αυτό που παρέλαβες, να σέβεσαι το περιβάλλον. Να βρεις λύση για τα προβλήματα, τα μικρά και ταπεινά, αλλά αιώνια τελικά, προβλήματα, για παράδειγμα, τα σκουπίδια. Να παραδίδεις, δηλαδή, εν ολίγοις, στα παιδιά σου αυτόν τον τόπο που παρέλαβες από τους γονείς σου χωρίς πληγές.
Πατριωτικό είναι να έχουν όλοι τα ίδια δικαιώματα. Και τι σημαίνει αυτό και τι θα μπορούσε να σημαίνει για την Ευρυτανία, το Καρπενήσι, τις Κορυσχάδες; Να μπορούν να μετέχουν στις αποφάσεις οι πολίτες, να ενισχυθεί η αποκέντρωση, η εμπιστοσύνη στην περιφέρεια και τις τοπικές κοινωνίες. Το κράτος των Αθηνών πρέπει να υποχωρήσει, το τέρας πρέπει να νικηθεί. Τις αποφάσεις πρέπει να παίρνουν οι επαΐοντες, οι δρώντες, οι τοπικές κοινωνίες και όχι οι κομματικοί και οι γραφειοκράτες. Πατριωτικό είναι να μην υποκύπτεις στον λαϊκισμό. Αυτό μάλλον είναι και ηρωικό, γιατί είναι πολύ δύσκολο στις μέρες μας. Το δεξιό λαϊκισμό, τον κεντρώο λαϊκισμό, τον αριστερό λαϊκισμό, που κατατρώει κατά εποχές τη χώρα μας. Και μπορεί οι δεξιοί, οι αριστεροί, οι κεντρώοι να απαλλαχθούν από τον λαϊκισμό και τα ψέματα, να μην τον φοβηθούν. Μπορούμε να είμαστε σε μια νέα πολιτική εποχή χωρίς τον λαϊκισμό με τις διαφορές μας μεν, αλλά χωρίς τον λαϊκισμό. Και πατριώτης σήμερα είναι για μένα και νομίζω για όλους μας, αυτός που πιστεύει σε μια δυνατή Ελλάδα, σε μια δυνατή και ενωμένη Ευρώπη. Με ένα τρένο που θα συνδέει την Ευρυτανία με τον Βορρά, με την Αυστρία, τη Θράκη με την Πορτογαλία. Μια Ευρώπη που τα παιδιά στη Φινλανδία και το Καρπενήσι θα έχουν ακριβώς τα ίδια δικαιώματα, ακριβώς τις ίδιες ευκαιρίες. Μιλώ για τα παιδιά, γιατί εμείς οι παλαιότεροι έχουμε κάτι γραμμάτια να ξοφλήσουμε και πρέπει να τα ξοφλήσουμε, αλλά τα παιδιά δεν έχουν κανένα γραμμάτιο να ξοφλήσουν σε κανέναν. Και πρέπει αυτή η ενωμένη Ευρώπη, να κοιτάει τα παιδιά ολόκληρης της Ευρώπης από τον Βορρά μέχρι το Νότο με το ίδιο βλέμμα. Αυτή πρέπει να είναι η ταυτότητά μας. Πατριωτικό, τέλος, φίλες και φίλοι, είναι να είσαι κάθε στιγμή της ζωής σου, της προσωπικής, της επαγγελματικής, της πολιτικής, χρήσιμος. Να ρίχνεις το βάρος σου προς την χρησιμότητα και αυτό αφορά όλους. Αφορά εμένα ,αφορά εσένα, αφορά όλους. Αφορά τον αγρότη, τον πολιτικό, την κομμώτρια, αφορά τη δασκάλα, τον μουσικό ,αφορά τον δήμαρχο. Η έννοια της χρησιμότητας πρέπει να μπει σε κάθε μας πράξη. Να ποτίζουμε και όχι μόνο να ποτιζόμαστε. Αυτό θα πρέπει να προσπαθούμε να κάνουμε σε αυτή τη χώρα. Να είμαστε, δηλαδή να το πω και διαφορετικά, μια πηγή που θα ποτίζει το μέρος του καλού. Οσο μπορεί και ότι μπορεί. Αυτό είναι πατριωτικό σήμερα.
Σας ευχαριστώ για την πρόσκληση και την τιμή που μου κάνατε να είμαι σήμερα εδώ.
Απαντώντας στο ερώτημα του δασκάλου και συγγραφέα Λαοκράτη Βάσση για τις αιτίες της χρεοκοπίας ο Σταύρος είπε:
Έφταιξε το κομματικό κράτος, έφταιξε το πελατειακό σύστημα, έφταιξε η διαφθορά ενός μεγάλου μέρους της πολιτικής, αλλά και της αστικής τάξης που σιγά-σιγά, δεν ξέρω αν είναι σιγά-σιγά ή γρήγορα-γρήγορα, κάλυψε όλους τους μετέχοντες στην οικονομία. Γιατί, ποια είναι η διαφορά της χώρας μας σε σχέση με άλλες χώρες; Σε όλες τις χώρες υπάρχει μια προσπάθεια εξαπάτησης, φοροδιαφυγής, με τις προμήθειες, να κλέψουν, κλπ. Σε όλες τις χώρες υπάρχουν και διάβολοι, δεν υπάρχουν μόνο άγγελοι. Στην Ελλάδα ποια είναι η διαφορά όμως; Ότι στην Ελλάδα κυριάρχησε ένα δόγμα ότι αν δεν εξαπατήσεις εσύ, κάποιος άλλος θα εξαπατήσει και θα βγει κερδισμένος, δεν θα τιμωρηθεί και εσύ θα είσαι ο διπλά χαμένος της υπόθεσης. Αυτό είναι το πρόβλημα που συνέβη στην Ελλάδα. Αθωώνοντας κατ’ εποχές τα μικρά και τα μεγάλα εγκλήματα της οικονομίας δημιουργήσαμε μία εντύπωση ότι προχωράει μόνο αυτός που εξαπατά. Το πρόβλημα, λοιπόν, της χρεοκοπίας, είναι το πρόβλημα, όχι ενός κόμματος, όχι μας παράταξης, προφανώς υπάρχουν μεγαλύτερες ευθύνες συγκεκριμένα σε κάποιους, αλλά δεν είναι της ώρας να το πω αυτό, είναι η ευθύνη και αν θέλετε η ταπείνωση μιας ολόκληρης χώρας. Ξεκινάει από την παιδεία και καταλήγει στο απλωμένο χέρι. Υπάρχει και κάτι άλλο, πολύ μεγάλο: ίσως υπάρχει κάπου βαθιά μέσα μας η πεποίθηση ότι ακόμα κι αν πέσουμε, κάποιος θα βρεθεί να μας σηκώσει. Χάσαμε πολλούς πολέμους. Κερδίσαμε όμως, επειδή καταφέραμε να έχουμε τους σωστούς συμμάχους κάποιες στιγμές. Άρα, αυτή η αντίληψη, ότι μπορεί να κάνω την απερισκεψία αλλά τελικά κάποιος θα με σώσει, μπορεί να οφείλεται πολύ στις άθλιες ενέργειες όλων ημών σε σχέση με την χρεοκοπία. Κυρίως των πολιτικών, αλλά και πολλών άλλων.
Δείτε φωτογραφίες:
