Κείμενα

Το βραδάκι του Σαββάτου το Εθνολογικό Μουσείο Θράκης ξεχείλισε από κόσμο. Τι κι αν έβρεχε, τι κι αν ήταν 28η Οκτωβρίου. Οι φίλοι ήταν εκεί. Γεμάτες όλες οι καρέκλες και ο διάδρομος μέχρι έξω. Να με ακούσουν και να τους ακούσω. Οι ερωτήσεις τους δεν ήταν μια από τα ίδια. Είχαν αγωνία για τις εκλογές της 12ης Νοεμβρίου. Αν θα μπορέσουν να ψηφίσουν και όσοι δεν είναι στα κόμματα. Τους διαβεβαίωσα ότι αυτό θέλουμε και γι αυτό προσπαθούμε. Με ρώτησαν για τα κίνητρα που πρέπει να δίνουμε στις περιοχές των συνόρων. Ναι, αλλά αυτό απαιτεί ένα δίκαιο σχέδιο, κάτι που δεν έχουν όρεξη να κάνουν οι πολιτικοί. Προτιμούν να λαϊκίζουν, να μοιράζουν – σαν λοταρία – ψίχουλα σε αυτούς που θεωρούν ότι μπορούν να εξαγοράσουν… Τα νησιά όμως, τα όρη και τα σύνορα θέλουν κίνητρα με συνυπολογισμό των φόρων, των εισφορών, των μεταφορικών και του κόστους διαβίωσης. Μιλήσαμε για την έντιμη δράση των κοινωνικών εταίρων. Αυτό έχουμε ανάγκη και όχι τις συντεχνίες που δεν νοιάζονται για το κοινό καλό. Πρέπει να μην εμποδίζουμε τις ατομικές επιχειρηματικές προσπάθειες. Δεν θέλουμε να γίνουμε όλοι υπάλληλοι πολυεθνικών. Δεν θεοποιούμε την θεωρία του ελατηρίου, δηλαδή ότι η οικονομία θα συμπιεστεί και κάποτε νομοτελειακά θα εκτοξευτεί προς τα πάνω. Και οι αδικίες; Και τα θύματα; Προφανώς και δεν πιστεύουμε στα κλειστά συστήματα αλλά δεν πιστεύουμε και στα ανεξέλεγκτα – οι δουλειές εδώ και οι φόροι στα σύννεφα. Η Ε.Ε. πρέπει να εμποδίσει τους κολοσσούς να φοροδιαφεύγουν. Είπαμε, και τι δεν είπαμε. Για την συνωμοσία του καλού που έχει ανάγκη η χώρα. Δεν μπορούμε συνεχώς να μπαίνουμε σε στρατόπεδα. Να κάνουμε εμφυλίους με το παραμικρό – ακόμη και με την ταυτότητα φύλλου. Είμαστε η χώρα που νικάει στους πολέμους και χάνει την ειρήνη. Δεν είμαστε οι ηττημένοι της ιστορίας, όπως λέμε συχνά. Είμαστε οι κερδισμένοι, αλλά δυσκολευόμαστε να διαχειριστούμε την νίκη και παρασυρόμαστε από δημαγωγούς και λαϊκιστές. Δαιμονολογούμε τους ξένους για να καλύψουμε την ανικανότητα των δικών μας πολιτικών. Και τους είπα ότι «ναι, πιστεύω στους ηγέτες». Στους ηγέτες όμως, που κυκλοφορούν ανάμεσά μας. Σε αυτούς που τολμούν να αναλάβουν την ευθύνη. Σε αυτούς που δεν κρύβονται. Σε αυτούς που τολμάνε.
Σε ευχαριστώ Αλεξανδρούπολη!