Λεβεντιά και φιλότιμο έχει ανάγκη ο τόπος και η παράταξη.
Ξεκινώντας το 2014 μαζί με πολλούς από σάς, αυτήν την τρελή περιπέτεια της πολιτικής λέγαμε:
– Λογική και τόλμη, έχει ανάγκη ο τόπος
– Νέα μυαλά στη θέση των σκουριασμένων εγκεφάλων
– Να νικήσουμε αυτούς που κρατούν δεμένη την Ελλάδα στο βαλκανικό της παρελθόν
– Να τα αλλάξουμε όλα χωρίς να γκρεμίσουμε τη χώρα!
Αυτά λέγαμε ξεκινώντας το Ποτάμι! Θέλαμε να δώσουμε σε όσους είναι αποκλεισμένοι, πολιτικά και οικονομικά , τη θέση τους, μέσα σε από ένα νέο εθνικό σχέδιο. Να επιτρέψουμε σε όσους δημιουργούν, εφευρίσκουν, καινοτομούν, επιχειρούν να κάνουν πράξη τα σχέδιά τους. Να δώσουμε εξουσία σε εκείνους που θέλουν να χτίσουν.
Κάναμε πολλά αυτά τα τρία χρόνια, πολλά περισσότερα από όσα πίστεψαν οι άλλοι ότι μπορούμε να κάνουμε. Πολλά περισσότερα από όσα έχει κάνει ποτέ ένα νέο Κίνημα! Αλλά για εμάς… αυτά τα πολλά, ήταν λίγα! Γι’αυτό σήμερα είμαστε εδώ. Γι’αυτό διεκδικούμε την ηγεσία του νέου κόμματος γιατί θέλουμε να κάνουμε περισσότερα. Γιατί ξέρουμε και μπορούμε να κάνουμε περισσότερα!
Με ποιους; Αυτό είναι το ερώτημα των δημοσιογράφων, αλλά και της ιστορίας. Με αυτούς που ποτέ δεν τους χαρίστηκε τίποτα. Με αυτούς που ήταν πάντα εκεί σε αυτό που οι ίδιοι – και όχι οι άλλοι – ονομάζουν καθήκον. Αυτοί είναι οι μεγάλοι μου σύμμαχοι σε αυτή την μάχη με τους μηχανισμούς και την αδιαφορία.
Η δημιουργία του νέου προοδευτικού κόμματος είναι ευκαιρία να ακολουθήσουμε ένα δρόμο ριζικά αντίθετο. Ένα δρόμο που φαντάζει ανηφορικός αλλά δεν είναι, απλώς δεν έχει σχέση με την κατηφόρα που ζούμε.
Στην Ευρώπη από την Πορτογαλία μέχρι την Πολωνία και από την Εσθονία μέχρι την Κύπρο υπάρχουν κράτη που τρέχουν και υπάρχουν και κράτη που σέρνονται. Και αυτή είναι η περίπτωση της Ελλάδας. Βγήκε από την εντατική, αλλά σέρνεται στα ράντζα.
Οι ίδιες κουβέντες στην Βουλή. Οι ίδιες καθυστερήσεις. Οι ίδιες άγονες συγκρούσεις. Οι ίδιες υποσχέσεις. Τα ίδια λάθη. Το ίδιο βαρετό ρεπερτόριο. Αρχίσαμε τώρα να συζητάμε για την καθυστέρηση της τρίτης αξιολόγησης. Ένας νέος κύκλος αβεβαιότητας θα ανοίξει.
Οι φόροι κάνουν ασύμφορες τις δουλειές στην Ελλάδα. Οι ελληνικές επιχειρήσεις φεύγουν για χώρες με λιγότερους φόρους και έχουμε μπροστά μας το φαινόμενο του εργαζόμενου φτωχού.
Η κυβέρνηση υπερηφανεύεται ότι βγάζει πλεόνασμα. Από πού; Από την υπερφορολόγηση και μόνο! Αυτή η υπερφορολόγηση, φίλες και φίλοι, είναι μια συνειδητή απόφαση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Το ομολογούν και οι ίδιοι οι υπουργοί τους: «Αντί για μείωση δαπανών, προχωρήσαμε σε υπερφορολόγηση της μεσαίας τάξης».
Διαλύουν την μεσαία τάξη. Σε λίγο θα έχουμε μόνο φτωχούς και προύχοντες. Προλετάριους που θα απλώνουν συνεχώς το χέρι για βοήθεια και μια μικρή προνομιούχα κάστα που θα παζαρεύει με την κυβερνητική εξουσία. Το ίδιο κάνουν και φέτος. Αναζητούν τους ιδανικούς ψηφοφόρους για να τους μοιράσουν έκτακτα επιδόματα.
Κανένα σχέδιο για τη νέα γενιά. Κανένα σχέδιο για ενίσχυση της επιχειρηματικότητας. Κανένα σχέδιο για να μειωθούν οι σπατάλες. «Μα υπάρχουν ακόμη σπατάλες;» θα μπορούσε κάποιος να αναρωτηθεί. Η χώρα μας έχει 156 πολιτικές γραμματείες- γενικές, ειδικές, τομεακές. Είχε 79 και η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ τα δύο τελευταία χρόνια τις διπλασίασε.
Η πρόταση μας είναι λιτή και σύντομη: να καταργηθούν όλες οι πολιτικές γραμματείες. Τα υπουργεία να διοικούνται από τους γενικούς τους διευθυντές και όχι από κομματικά στελέχη και κολλητούς, που ορίζει ο εκάστοτε υπουργός. Να απελευθερώσουμε το δημόσιο από την κομματική μπότα. Να αξιολογήσουμε, να επιβραβεύσουμε και αυτό πρέπει να το εγγυηθεί το ΑΣΕΠ -δημιούργημα παρεμπιπτόντως του Πεπονή που το έκανε και δεν ξαναβγήκε βουλευτής.
Οι άνθρωποι της πρώτης γραμμής, οι νοσοκόμοι στον Ευαγγελισμό, οι καθηγητές της άγονης γραμμής, τους αστυφύλακες που περιπολούν στις γειτονιές μας πρέπει να επιβραβεύονται.
Τους δύο μήνες που ταξιδεύω πάνω – κάτω στην Ελλάδα συνάντησα αυτούς που δημιουργούν, τρέχουν, καινοτομούν, χαίρονται, αγωνιούν, σχεδιάζουν, κερδίζουν, απολαμβάνουν, διεκδικούν, μοιράζουν και μοιράζονται. Είναι κατά κανόνα άνθρωποι που ποτέ δεν τους χαρίστηκε τίποτα. Η δασκάλα στις Σέρρες, ο οινοποιός στη Νάουσα, ο αγρότης στη Βέροια, ο γιατρός στη Λαμία, ο βιβλιοπώλης στην Πάτρα, ο ταξιτζής στον Πύργο, ο μουσικός στην Καλαμάτα, ο κρεοπώλης στη Σαμοθράκη, ο πιλότος στην Καβάλα, η ερευνήτρια στη Θεσσαλονίκη, το γκαρσόνι στο Περιστέρι, ο φοιτητής στα Χανιά, ο ηθοποιός στον Πειραιά., ο εστιάτορας στη Λάρισα, η ακτιβίστρια στη Χαλκίδα, ο κομμωτής στο Χαλάνδρι, ο ντελιβεράς στους Αμπελόκηπους.
Μιλώ για συγκεκριμένους ανθρώπους που γνώρισα με αφορμή αυτή την νέα περιπέτεια. Ίσως και να ξεχνάω κάποιους, σίγουρα ξεχνάω πολλούς, αλλά όλοι είναι καταγεγραμμένοι στο μυαλό μου ως οι άνθρωποι που ποτέ δεν τους χαρίστηκε τίποτα.
Το επαναλαμβάνω γιατί θέλω να γίνει κατανοητό από όλους μας. Γι’ αυτούς τους ανθρώπους η ζωή δεν είναι άσπρο – μαύρο. Χωράει και φιλοδοξία και δικαιοσύνη, και ισότητα και αριστεία, και σύγκρουση και δημιουργία, και ατομική επιτυχία και συλλογική δράση. Το νέο προοδευτικό κόμμα αυτούς τους ανθρώπους έχει ανάγκη. Και αυτοί έχουν ανάγκη ένα νέο κόμμα!
Προφανώς κάποιοι από αυτούς είναι κεντροαριστεροί, σοσιαλδημοκράτες, φιλελεύθεροι, κεντρώοι, οικολόγοι. Κάποιοι άλλοι αδυνατούν να προσδιορίσουν τον εαυτό τους με έναν μόνο χαρακτηρισμό. Και κάποιοι άλλοι δίνουν προτεραιότητα μόνο στις λύσεις και τα αποτελέσματα και όχι στις ταμπέλες.
Όλοι αυτοί δεν χρειάζονται ένα κλειστό κόμμα, σκληροπυρηνικό και περιχαρακωμένο, αλλά ένα ζωντανό οργανισμό. Ένα κόμμα που θα δρα παράλληλα με την κοινωνία.
Γι’αυτό επέμεινα στην ηλεκτρονική εξ αποστάσεως ψηφοφορία, γιατί δεν μπορεί να υπάρξει νέο κόμμα χωρίς 30αρηδες – 40αρηδες. Και η χώρα δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς την επιστροφή ενός μέρους έστω της δύναμης που χάσαμε. 500.000 μας έχουν εγκαταλείψει -να το έχουμε στο μυαλό μας μόνιμα αυτό.
Γι’αυτό δεσμεύτηκα ότι ως αρχηγός θα βάλω στην ζωή του νέου κόμματος την ηλεκτρονική διαβούλευση για όλα τα σημαντικά που απασχολούν τη χώρα και τη Βουλή. Να ξέρουν οι Βουλευτές τι λένε οι άνθρωποι μας σε όλη τη χώρα. Να βρούμε μαζί το νέο όνομα και τα νέα σύμβολα.
Σκέφτεται κανείς ότι ο Ανδρέας Παπανδρέου το ’74 θα μπορούσε να βολευθεί με τα εικονίσματα της Ένωσης Κέντρου; Άλλαξε εποχή, αλλάζοντάς τα όλα. Νέα ηγετική ομάδα, ανανέωση στις λίστες των βουλευτών. Αλίμονο αν κάνουμε όλη αυτή την προσπάθεια για να καταλήξουμε στην επιβεβαίωση των κομματικών και βουλευτικών επετηρίδων. Όλοι πρέπει να αντιλαμβάνονται τα όριά τους. και να παραμερίζουν όταν αλλάζουν οι εποχές.
Και όσοι θέλουν να ηγούνται πρέπει να παίρνουν τα ρίσκα τους, για να πάρουν και οι πολίτες τα δικά τους. Και γι’αυτό ξαφνιάστηκα -όλοι μάλλον ξαφνιαστήκαμε- όταν κάποιοι από τους υποψηφίους είπαν ότι ακόμη κι αν κερδίσουν θα κρατήσουν παράλληλα και τις θέσεις που ήδη κατέχουν! Όταν καλείς τον κόσμο της παράταξης να βγει ξανά μπροστά, να τολμήσει, δεν μπορείς να κρατάς καβάντζες για τον εαυτό σου.
Εγώ το ‘14 δεν πήγα στην Ευρωβουλή. Έμεινα εδώ, ρίσκαρα σε ένα αδιαμόρφωτο τοπίο. Γιατί οι πολιτικοί πρέπει να δίνουμε το παράδειγμα της αυταπάρνησης και της ανιδιοτέλειας! Λεβεντιά και φιλότιμο έχει ανάγκη ο τόπος και η παράταξη.
Τις τελευταίες μέρες, τα τρολ των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ επιτίθενται συνεχώς στην υποψηφιότητα μου. Μάλλον είναι αυτή που τους ενοχλεί περισσότερο. Προφανώς αντιλαμβάνονται ότι αν κερδίσουμε, που θα κερδίσουμε, θα απειλήσουμε την εξουσία τους. Σωστά το σκέφτονται. Έτσι θα γίνει. Δεν θα συμβιβασθούμε με το κράτος των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.
Γι’ αυτό και τα τρολ τους επιδίδονται ξανά σε ένα πόλεμο λάσπης και την Δευτέρα στην διάρκεια του debate μπήκε στην λασπομαχία και ο ίδιος ο κ. Καμμένος. Είπε ξανά για εκδότες και εργολάβους που στήριξαν εμένα και το Ποτάμι. Προσέφυγα λοιπόν στην Δικαιοσύνη. Ξέρετε… με στενοχωρεί. Δεν το χαίρομαι, αλλά η αλαζονεία των υπουργών πρέπει να χτυπηθεί.
Και υπάρχει και ένα ερώτημα για τον κ. Τσίπρα: Πότε δουλεύουν οι υπουργοί του και τι δουλειά κάνουν; Πώς είναι δυνατόν νυχθημερόν να τουιτάρουν και να σερφάρουν;
Γι’ αυτό είμαστε συνεχώς απροετοίμαστοι στις μικρές και τις μεγάλες στιγμές και αυτοσχεδιάζουμε στο εσωτερικό και το εξωτερικό. Είμαστε με τον Τραμπ και ξεχνάμε να του πούμε για την Σούδα.
Γιατί λοιπόν δεν κάνουμε το σωστό, από την Άμυνα ως τους φόρους;
Ξέρετε τι ζητούσε το 1ο μνημόνιο, το 2ο μνημόνιο, το 3ο μνημόνιο και ακόμη δεν το έχουμε κάνει; Ένα «Εθνικό αναπτυξιακό σχέδιο». Μάλιστα ο κ. Τσίπρας ανέλαβε την εξής δέσμευση: «Οι αρχές σκοπεύουν να οριστικοποιήσουν τη στρατηγική ανάπτυξης έως τον Μάρτιο του 2016, σε συνεργασία με τους κοινωνικούς εταίρους, την πανεπιστημιακή κοινότητα και διεθνείς οργανισμούς». Μάρτιος του 16… η τελευταία προθεσμία . Με ποιο ημερολόγιο;
Στρατηγική ανάπτυξης όμως, όσο μας κυβερνούν άνθρωποι που δεν έχουν δουλέψει ποτέ, δεν θα υπάρξει. Αλλά και οι δουλειές που χάθηκαν, δεν θα έρθουν πίσω και μην ακούτε τα ψέματα των παλιών υπουργών. Πρέπει να χτίσουμε σε νέα θεμέλια.
Η Κύπρος έχει πλέον 40.000 φοιτητές και είχε 3.000. Η Κωνσταντινούπολη έχει μισό εκατομμύριο φοιτητές! Όλοι οι γόνοι της μέσης Ανατολής, της βόρειας Αφρικής, των Βαλκανίων, που μπορούσαν να σπουδάσουν στην Ελλάδα, είναι τώρα στην Πόλη! Πληρώνουμε ακριβά τις αγκυλώσεις των πολιτικών μας, αριστερών και δεξιών, που δεν θέλουν μη κρατικά πανεπιστήμια.
Όμως σε κάθε πόλη που πάω συναντώ και μια νέα επενδυτική σπίθα. Στο Ρέθυμνο έχουμε ήδη το πρώτο μαζικό πρόγραμμα χειμερινού τουρισμού με 50 χιλιάδες αφίξεις. Στην Καλαμάτα κάθε μέρα είναι και ένα διεθνές συνέδριο, το μεγάλο έργο του καπετάν Κωνσταντακόπουλου. Στην Καβάλα έχει ήδη φοιτητές αεροναυπηγικής από την Ουαλία.Γιατί σε όλο τον κόσμο αναζητούν μικρά αεροδρόμια και μακρά καλοκαιρία για να εκπαιδεύσουν 500.000 νέους πιλότους που θα χρειαστεί ο κόσμος μας τα επόμενα 20 χρόνια. Στον Βόλο μια τοπική startup βρήκε λύσεις για την παρακολούθηση των αποθηκευμένων αγροτικών προϊόντων και προσέλκυσε ξένα επενδυτικά κεφάλαια. Οι ιχθυοκαλλιέργειες στη Θεσπρωτία έχουν απογειωθεί. Το 90% της παραγωγής εξάγεται από το λιμάνι της Ηγουμενίτσας .Ο ιατρικός τουρισμός Θα φέρει τα επόμενα 2 χρόνια – 2 δις και αν το δουλέψουμε σωστά μπορούμε να πάμε στα 3 δις σε λίγα χρόνια. Για να μην σας μιλήσω για την επανάσταση των Ελλήνων οινοποιών και των μικρών ζυθοποιών. Αυτές τις δουλειές θέλουμε.
Αλλά για να γίνουν Θέλουμε – εκτός όλων των άλλων κίνητρα για να παραμείνει στη χώρα το μεγαλύτερο κεφάλαιο, που διαθέτουμε: τα παιδιά μας. Μία από τις πιο μορφωμένες γενιές της Ευρώπης περιφέρεται στο εξωτερικό γιατί εδώ το παιγνίδι είναι σημαδεμένο.
Και ο υπουργός της Παιδείας, άκουσον – άκουσον, καλεί τους φοιτητές να τα βάλουν αυτοί με τις συμμορίες που λυμαίνονται τα πανεπιστήμια μας. Συμμορίες που έχουν κυβερνητική ασυλία
Φίλες και φίλοι,
στην ασφάλεια και την δικαιοσύνη κάνουμε συνεχώς βήματα πίσω. Το πρώτο μέλημα των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ήταν το ΄15, Να καταργήσουν τις φυλακές υψίστης ασφαλείας. Να μπερδεύονται στις φυλακές οι κατά συρροή δολοφόνοι με τους οφειλέτες του ΙΚΑ. Αποτέλεσμα; Αυτό που ζούμε αυτές τις μέρες. Να βγαίνουν από την φυλακή άνθρωποι που έχουν 11 φόνους και καμία συγνώμη.
Και γιατί όλα αυτά; Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ φλερτάρει με τις ακραίες ομάδες.Θέλει να ισορροπήσει την σχέση του με τον κ.Καμμένο και φλερτάρει με το άλλο άκρο.
(…)
Η ασφάλεια όμως δεν είναι δεξιό αίτημα όπως μας λένε από τα πολλαπλώς φυλασσόμενα γραφεία τους οι υπουργοί. Και ας πάνε να τα πουν αυτά στους κατοίκους των Εξαρχείων ή στο Ζεφύρι.
Φίλες και φίλοι,
Στις 21 θέσεις που παρουσίασα τον Σεπτέμβριο στην αρχή αυτού του προεκλογικού αγώνα είναι όλες οι προτεραιότητές μας. Σύντομα και σταράτα λόγια. Πάνω σε αυτές τις 21 θέσεις θα θέλαμε να γίνει η αντιπαράθεση με τους άλλους υποψηφίους.
Οι περισσότεροι όμως ήθελαν να μείνουν στις γενικότητες. Σεντόνια με ωραίες ιδέες. Εγώ όμως δεν θέλω να μασάω τα λόγια μου. Άκουσα την κυρία Γεννηματά να λέει ότι η κυρίαρχη αντίθεση σήμερα είναι: Δεξιά ή αριστερά! Και προφανώς η ίδια δεν είναι δεξιά και επιλέγει την αριστερά. Το ίδιο και ο κ.Καμίνης. Μιλάει για μεταρρυθμίσεις με αριστερό πρόσημο. Και ο κ.Ανδρουλάκης θέλει ένα νέο ΠΑΣΟΚ. Σαν να έχει κολλήσει η βελόνα στην δεκαετία του ΄80.
Για μας οι αντιθέσεις είναι άλλες: ανοιχτά συστήματα με επενδύσεις και νέο πλούτο ή κλειστά συστήματα με δανεικά και μνημόνια; Το κράτος των πελατών και των κολλητών ή τα συμφέροντα των πολλών;
Οι νέοι ακούνε για αριστερά και δεξιά και γυρίζουν την πλάτη. Δεν τους ενδιαφέρει να προσδιορίζονται με βάση τις εμπειρίες των παππούδων τους.
Οι νέοι θέλουν να συζητούν για λύσεις. Δεν κάνουμε όλη αυτή την προσπάθεια για να προκύψει ένα Κίνημα που θα μπαίνει τσόντα είτε αριστερά, είτε δεξιά.
Θέλουμε το τρίτο στέρεο πόδι σε ένα ασταθές πολιτικό περιβάλλον, ένα πόδι που θα μπορεί σύντομα να γίνει και το κύριο στήριγμα της χώρας.
Είναι εύκολη η απογείωση της χώρας, μετά από τόσα χρόνια στερήσεων αρκεί να αποφασίσουμε να φύγουμε από τα χέρια δειλών και ανίκανων πολιτικών που απλώς ανακυκλώνουν ωραία συνθήματα με μηδέν αποτελέσματα.
Οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ αντιμετωπίζουν τις μεταρρυθμίσεις σαν μουρουνέλαιο. Μόλις γυρίσει την πλάτη της η μαμά Ευρώπη τις φτύνουν τις μεταρρυθμίσεις. Δείτε τι γίνεται ξανά με το Ελληνικό. Υπερηφανευτήκαμε στον Τραμπ ότι τα έργα ξεκίνησαν. Ποια έργα; Τα μόνα έργα που βλέπω να ξεκινάνε είναι οι ανασκαφές των αρχαιολόγων
Και από την άλλη έχεις ένα συντηρητικό κόμμα. Την ΝΔ, που δεν θέλει να αλλάξει.
Δεν έχουμε άλλο χρόνο, λοιπόν, πρέπει να συγκρουστούμε με το σάπιο καθεστώς της αναξιοκρατίας. Να δημιουργήσουμε πλειοψηφικές συμμαχίες για γρήγορες και μεγάλες αλλαγές.
Πρόσφατα τόλμησα και παρουσίασα όλο το σχέδιο μου για το νέο κόμμα.
Δεν θα είναι προθάλαμος για κρατικές θέσεις. Θα είναι ένα κόμμα αρχών.
Δεν θα είναι μια ομοσπονδία με αρχηγούς και αρχηγίσκους. Θα είναι ένα σύγχρονο κόμμα με πολιτικές τάσεις.
Δεν θα είναι ένα πεδίο ατέλειωτου μπλα μπλα Θα είναι ένα κόμμα Κίνημα που θα αποφασίζει και θα δρα!
Τα χρόνια αποτυχίας των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ έχουν αλλάξει τα μυαλά πολλών ανθρώπων και θα πρέπει να το σκεφτούν, να σκεφτούν ξανά την Κυριακή ότι έχουν μια ευκαιρία. Όπως θα πρέπει βέβαια να το σκεφθούν και όλοι αυτοί που φλέρταραν με την ΝΔ, αλλά είδαν τα όρια της.
Τους καλώ όλους λοιπόν να έρθουν την Κυριακή στις κάλπες. Οι εκλογές αυτές αφορούν όλη την κοινωνία, αφορούν όλο τον κόσμο της λογικής!
Ψηφίζεις την Κυριακή και διαμορφώνεις τη λύση για τις εθνικές εκλογές. Πάμε λοιπόν! Ενωμένοι – τολμηροί και αποφασισμένοι!
Είναι σημαντικό να ψηφίσουν εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες! Να ψηφίσουν οι φίλοι μας, όλοι αυτοί που τόσο καιρό λένε «θέλω εγώ να πάρω τις αποφάσεις».
Ας τους προσκαλέσουμε να σκεφθούν και να αποφασίσουν!
Την Τρίτη ήρθε στην Αθήνα ένας μεγάλος γάλλος ιστορικός. Μίλησε για τo νέο στοίχημα της δημοκρατίας και είπε ότι ο κύριος λόγος που πολλοί πολίτες δεν πάνε πια στις κάλπες είναι γιατί το πολιτικό σύστημα δεν διηγείται πια τη ζωή τους. Και αν θέλουμε αυτοί οι πολίτες να ξαναμπούν στο δημοκρατικό παιχνίδι, πρέπει οι πολιτικοί να τους δώσουμε τα μέσα να εκφραστούν, να τους δείξουμε ότι οι ζωές τους μετράνε.
Ορίστε λοιπόν η ευκαιρία: Πάρτε το παιγνίδι στα χέρια σας. Όλοι οι παλιοί απογοητευμένοι και όλοι οι καινούργιοι ενθουσιασμένοι και όλοι αυτοί που ποτέ δεν τους χαρίστηκε τίποτα. Οι αποκλεισμένοι που δημιουργούν, που λέει και ο Μακρόν.
Να πάμε όλοι την Κυριακή στις κάλπες! Να γίνουμε εμείς το κέντρο της αλλαγής!
Τολμάω, Ενώνω, Νικάμε!
Ο προοδευτικός χώρος γίνεται ξανά πρωταγωνιστής!
Ραντεβού την Κυριακή στις κάλπες!
Ραντεβού τη Δευτέρα στο νέο μεγάλο προοδευτικό κόμμα!
Δείτε φωτογραφίες:
Φωτογραφίες: Θοδωρής Μανωλόπουλος