Συνέντευξη του Σταύρου Θεοδωράκη στον εκδότη της εφημερίδας «Το Ποντίκι» Αντώνη Δελλατόλα, στο πλαίσιο του 3ου Οικονομικού Φόρουμ Δελφών

Μπήκα στην πολιτική γιατί διαισθάνθηκα ότι ο δρόμος που πηγαίναμε ήταν αδιέξοδος και θεωρώ ότι ένα μόνιμο πρόβλημα των πολιτικών δυνάμεων είναι ότι ανταγωνίζονται μεταξύ τους αντιγράφοντας η μία δύναμη την άλλη. Δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ ανταγωνίζεται τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ ,αντιγράφοντας τις κακές στιγμές του παρελθόντος. Θεωρώ ότι είναι μια μόνιμη κατάσταση και η χώρα μπορεί να έχει έναν τρίτο δρόμο στην πολιτική. Δεν θέλω να αντιγράφω αυτά που γίνονται προσπαθώ να παράγω με λάθη κάτι καινούργιο. Όταν είσαι σε μια χώρα καθημαγμένη όταν υπάρχει ένα μεγάλο πρόβλημα κρίσης όταν υπάρχει ένα πολιτικό αδιέξοδο δεν μπορεί να λες ότι ο δρόμος που έχει χαραχθεί είναι οσωστός δρόμος. Μήπως υπάρχει ένας άλλος δρόμος έστω και πιο δύσβατος; Αυτό αναζητά το Ποτάμι. Πότε με επιτυχία πότε με αποτυχία.

Για την τουρκική προκλητικότητα

Η Τουρκία έχει τεράστιες ευθύνες όπως και ο Ερντογάν που δεν μπορεί να δει το Αιγαίο με βάση τις διεθνείς συνθήκες και την ειρηνική συνύπαρξη. Τελεία. Δεν ξέρω αν υπάρχει κανείς πατριώτης από μας που να λέει ότι η έξαρση του Ερντογάν είναι προς τη σωστή κατεύθυνση. Κάνει λάθος! Εμείς πρέπει να έχουμε μία συνεχή σταθερή πολιτική που να μη βασίζεται σε επικοινωνιακά τεχνάσματα, αλλά σε μια ψύχραιμη, ηγετική λόγω της Ευρώπης, συμπεριφορά στον χώρο του Αιγαίου.

Για τον Πάνο Καμμένο

Ο Αντώνης Δελλατόλας επειδή είναι έξυπνος δημοσιογράφος προσέξτε τι λέξεις χρησιμοποιεί. Λέει: η κυβέρνηση δεν αντιμετωπίζει ήπια… Προσπαθεί να αποφύγει μια λέξη που δε θα μπορούσε να πάει με την ηπιότητα και τη σωφροσύνη, τη λέξη “Υπουργός Αμύνης Πάνος ο Καμμένος”. Αυτή η κυβέρνηση, έχει Υπουργό Αμύνης τον κύριο Καμμένο, ο οποίος έχει ευθύνη που για τις ανάγκες των ελληνικών πρωτοσέλιδων φορούσε τις τιμημένες στολές των ενόπλων δυνάμεων κι έκανε περατζάδα από νησί σε νησί. Προφανώς και μπορεί να πάει, αλλά η πολιτική άμυνας δεν είναι επικοινωνιακό τέχνασμα για το κοινό. Πρέπει να υπακούει στο αμυντικό δόγμα της χώρας και στην εξωτερική πολιτική που θέλει να ασκήσει εκείνη την περίοδο. Δηλαδή, δε δίνεις τη δυνατότητα στον Τούρκο να αλλάξει την ατζέντα ξέροντας ότι έχεις απέναντί σου μια επιθετική μορφή νέας διακυβέρνησης από τον Ταγίπ Ερντογάν.

Για το «Μακεδονικό»

Ως πολιτικός και ως δημοσιογράφος θα προσπαθούσα να σκέφτομαι πάντα ότι σημασία έχει η δική μου καμπούρα και όχι η καμπούρα των άλλων και στο θέμα των Σκοπίων, η καμπούρα των Ελλήνων είναι πάρα πολύ μεγάλη και η ευθύνη των Ελλήνων πολιτικών είναι τεράστια. 25 χρόνια χάνουμε μια μάχη, δεν το παραδεχόμαστε, κλεινόμαστε στα σύνορά μας, σπαταλάμε διπλωματικές δυνάμεις. Πότε έχασε η ελληνική διπλωματία; Η ελληνική διπλωματία έχασε όταν γκρεμίστηκε η Γιουγκοσλαβία. Η Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Μακεδονίας μέχρι τότε, ονομάστηκε Δημοκρατία της Μακεδονίας και εμείς βγαίναμε σε όλο τον κόσμο και λέγαμε «καμία αναφορά, ούτε καν στο όνομα πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας». Και δεν μπορούσαν να μας πιστέψουν γιατί είχαμε αυτή την εμμονή. Για αυτό λοιπόν λέω, δεν κινδυνεύουμε από τους γείτονες μας. Δεν θα μας πάρουν τη Θεσσαλονίκη, δε θα μας πάρουν τη Μακεδονία. Αυτό που πρέπει να γίνει, μία αποδοχή μίας σύνθετης ονομασίας και να δεσμευτούν ενώπιον της Ευρώπης. Οι αλλαγές στο σύνταγμα δε γίνονται σε μία βδομάδα. Θα γίνει μία διεθνής συμφωνία την οποία συνυπογράφει η ΕΕ. Η Ευρώπη λοιπόν μπορεί να εγγυηθεί μία συμφωνία για την απαλλαγή του αλυτρωτισμού από τα σχολικά βιβλία και το σύνταγμα της χώρας.

Για τα συλλαλητήρια

Οι πολιτικοί ηγέτες δεν μπορούν να ακούν τα συνθήματα στις συγκεντρώσεις. Σκέψου τον Ελευθέριο Βενιζέλο, λέω για τον μεγάλο Χανιώτη πολιτικό. Πόσες φορές, ο άνθρωπος που άλλαξε τις τύχες της χώρας, αρνήθηκε την κραυγή του πλήθους. Δεν θα το δημιουργήσουμε τώρα το πρόβλημα με τις άλλες δυνάμεις. Ο ηγέτης λοιπόν πρέπει να λέει «όχι». Σε κάθε περίπτωση ο ηγέτης δεν ακολουθεί τα συνθήματα του πλήθους. Προφανώς πρέπει να έχει μια επαφή με τον κόσμο. Όταν έγιναν τα συλλαλητήρια, τη δεύτερη φορά στην Αθήνα εγώ ήμουν περιοδεία στη Θεσσαλονίκη. Και με πήραν φιλικά κάποιοι άνθρωποι και μου είπαν: «Θα ‘ρθεις τώρα Θεσσαλονίκη με τα συλλαλητήρια και θα κυκλοφορείς μόνος σου;». Περπάτησα πέντε ώρες εκείνη την ημέρα όλη την παραλία της Θεσσαλονίκης. Όταν ο κόσμος ένιωθε τα πραγματικά διλήμματα, ήταν μαζί μας. Προφανώς αν πάρεις τον κόσμο και του πεις: θέλεις να λέγεται Μακεδονία; θα σου πει: όχι, τα έχω χάσει όλα θα χάσω και το όνομα; Αν αρχίσεις και μιλάς – γι’αυτό είναι η πολιτική – και εξηγήσεις στον κόσμο τι χάνουμε και τι κερδίζουμε με κάθε λύση, θα πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί. Δεν πρέπει να δημιουργήσουμε τις συνθήκες να κλείσουμε την πόρτα στους γείτονές μας του βόρειους γιατί το κενό θα καταλήψει η Τουρκία. Είναι γνωστό. Η Τουρκία θέλει να αναπτύξει, εκτός όλων των άλλων, αεροπορική βάση στα βόρεια σύνορά μας. Θα το αφήσουμε; Θα αφήσουμε τα Σκόπια να γίνει ένα προτεκτοράτο της Τουρκίας και να μιλάμε για τα άλογα του Μέγα Αλέξανδρου; Εγώ λέω, «όχι».

Για Νοvartis

Το πολιτικό σύστημα δεν είναι άμοιρο ευθυνών. Στην καλύτερη περίπτωση ήξερε και δεν μίλαγε. Στη χειρότερη περίπτωση κάποιοι είναι μπλεγμένοι. Οι υπουργοί ακόμα και οι Πρωθυπουργοί και όσοι ασκούν εξουσία θα πρέπει να θεωρούνται προφανώς αθώοι και να δούμε τα στοιχεία που τους κάνουν ενόχους, αν τους κάνουν, αλλά θα πρέπει να είναι ανοικτοί σε οποιονδήποτε έλεγχο, χωρίς να δαιμονοποιούν τις δικαστικές έρευνες.

Ταυτόχρονα βέβαια επισήμανα, ότι ο κ. Τσίπρας άφησε τους ανθρώπους του να ακολουθήσουν αυτή τη χωριάτικη παροιμία που λέει ότι «βρήκες παπά να θάψουμε 5 -6». Δηλαδή, πιστεύω ότι επισπεύσανε τη διαδικασία των δικαστών και προσθέσανε και μερικά ενοχλητικά ονόματα που τους «μπαίνουν πολύ στο μάτι», οπότε ας τους βάλουμε κι αυτούς στο κάδρο της απάτης. Λέω ότι, υπάρχουν τουλάχιστον πολιτικές ευθύνες. Εγώ θέλω να διερευνηθούν. Αυτό όμως που δεν θέλω, είναι το Μέγαρο Μαξίμου, το γραφείο του Πρωθυπουργού να μετατρέπεται σε δικαστικό γραφείο. Δηλαδή, ήταν πολύ καλό δείγμα ότι η κ. Θάνου μόλις τελείωσε η θητεία της στον Άρειο Πάγο έγινε σύμβουλος του Πρωθυπουργού και κάθε τρεις και λίγο επισκέπτεται τα γραφεία των δικαστών που ερευνούν σημαντικές υποθέσεις; Δεν είναι προφανές να πιστέψουμε όλοι ότι προσπαθεί να καθοδηγήσει αυτές τις υποθέσεις; Ποιόν λόγο έχει να πηγαίνει η κ. Θάνου με το κύρος του Προέδρου του Αρείου Πάγου, αλλά και με την πολιτική ιδιότητα του συμβούλου του Πρωθυπουργού στα γραφεία που κάνουν έρευνες;

Η δικαιοσύνη δεν μπορεί να είναι παρακλάδι της πολιτικής του Μεγάρου Μαξίμου και θα πρέπει η κυβέρνηση ν’ αφήσει να διεξαχθούν οι έρευνες, χωρίς να έχει μια προνομιακή σχέση με αυτές τις έρευνες για να μπορεί να δείχνει ως ενόχους τους αντιπάλους της πριν βγάλει συμπεράσματα η δικαιοσύνη.