Απόψεις

Πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούϊ.

Άμα έχεις εκπαιδευτεί εξ απαλών ονύχων να σου ξινίζουν όλα, ξινισμένες αντιδράσεις θα έχεις.

Ο ΣΥΡΙΖΑ με την παρο(ω)δο-κωμική τραγελαφικότητα των ΑΝΕΛ κυβερνούν.

Όσοι δεν ανήκουν στους ευνοημένους των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, πολιτικά έχουν να επιλέξουν ανάμεσα:

στη ΝΔ που παραμένει ένα παλαιικό κόμμα με δεξιά νοοτροπία και την αλαζονεία των εθνοσωτήρων,

στη Χ.Α. το θλιβερό αυτό δημιούργημα παλιού πολιτικού άνδρα που φοβήθηκε τον Καρατζαφέρη και εξέθρεψε τους μαχαιροβγάλτες,

στο κόμμα του κ. Λεβέντη που η γραφικότητα και η ευπροσαρμοστικότητά του στα προνόμια παραμένει επιθεωρησιακή πρόκληση,

στο ΠΟΤΑΜΙ που χάνει τα ποσοστά του καθώς τα ποντίκια εγκατέλειψαν νωρίς το πλοίο για να βρουν άλλο κατεπαναίϊκο που θα τους εξασφάλιζε καμπίνα πρώτης θέσης,

στη Δημοκρατική Συμπαράταξη, δηλαδή το ΠΑΣΟΚ, που κάνει φιλότιμες προσπάθειες η Φώφη Γεννηματά να το κρατήσει ψηλά, είναι συμπαθέστατη, κουβαλά το παρελθόν του κόμματος, αλλά και το εχέγγυο του ονόματος του μπαμπά της. Αλλά, αυτό αρκεί για την Ευρωπαϊκή Ελλάδα του 2020;

Για μένα ως ψηφοφόρο το δίλημμα είναι πολύ απλό: ή επιλέγω ΠΟΤΑΜΙ που με τα μέχρι τώρα δεδομένα και αν ακόμα μπει στη Βουλή, δεν θα έχει τη δυναμική που του αξίζει και που χρειάζεται για να είναι ισχυρό και αποτελεσματικό
ή
θα επιλέξω ΔΗΣΥ, ουσιαστικά ΠΑΣΟΚ, με όλο το βαρύ παρελθόν ενός φιλόδοξου κόμματος με αρκετά ικανά στελέχη και ακόμα πιο ικανούς λαοπλάνους πολιτικούς που έφαγαν με χρυσά κουτάλια, έχτισαν πολιτική καριέρα λόγω Ανδρέα Παπανδρέου σε εποχές που επικρατούσε το υψηλό πρωτόκολλο των φίλων και συγγενών για εύρεση υποψηφίων.

Συνεπώς, αυτό που ζητούσε ο Σταύρος Θεοδωράκης σχεδόν από την αρχή της δημιουργίας του Ποταμιού, να δημιουργηθεί δηλαδή μια παράταξη κεντροαριστεράς, μπαίνει σε εφαρμογή με ένα μοντέλο πρωτοτυπίας: πρώτα η εκλογή του Αρχηγού και μετά η ονοματοδοσία του κόμματος που θα συσπειρώσει τους κεντροαριστερούς, τους φιλελεύθερους και τους επιμένοντες στην Δικαιοσύνη και την Αξιοκρατία.

Κανείς δεν ξέρει αν το ΠΟΤΑΜΙ θα εξακολουθήσει να υπάρχει και μετά το κόμμα της Συσπειρωμένης Κεντροαριστεράς και ποιος θα είναι ο επικεφαλής του.

Κανείς δεν γνωρίζει αν θα εξακολουθήσει να υφίσταται η ΔΗΣΥ ή το παλιό ΠΑΣΟΚ και ποιοι θα αναλάβουν την ηγεσία του.
Το ζητούμενο είναι να βγει η χώρα από το λούκι με όρους ρεαλιστικούς, ευρωπαϊκού προσανατολισμού, Δικαιοσύνης, Δημοκρατίας, Ισορροπίας.

Όσες και όσοι δυσαρεστούνται από την απόφαση του Σταύρου Θεοδωράκη για την υποψηφιότητα της προεδρίας του νέου πολιτικού φορέα, θα τους καλέσω να μου απαντήσουν τι έχουν οι ίδιοι ρισκάρει για το ΠΟΤΑΜΙ. Τι θα έκαναν οι ίδιοι αν ήταν στη θέση του Σταύρου Θεοδωράκη. Πώς θα αντιδρούσαν οι ίδιες και οι ίδιοι αν ξεκινούσαν με προσωπικές θυσίες ένα κόμμα από το μηδέν και τρία χρόνια μετά το έβλεπαν να καταρρέει. Τουλάχιστον τώρα έχουμε όλοι συμφωνήσει ότι ο Σταύρος έχει καλοπροαίρετη διάθεση. Δεν τον κινούν τα συμφέροντα. Και το γεγονός, ότι η καλή πρόθεση του Σ.Θεοδωράκη είναι αναμφισβήτητη, είναι πολύ σοβαρό.

Στο δια ταύτα: ας φορέσουν τα παπούτσια του Σταύρου, ας «ενδυθούν» από την αρχή μέχρι τώρα όλα όσα έχουν διαδραματιστεί εντός, εκτός και πέριξ [με αποστασίες, προδοσίες, λυκοφιλίες, λασπολογίες αλλά και γενναίους συνοδοιπόρους από την αρχή μέχρι τώρα] και ας μου απαντήσουν σε αυτό: τι θα αποφάσιζαν. Με όρους ρεαλιστικούς! Πατώντας στη γη και αφήνοντας τους αιθέρες και τα σύννεφα για τα πτηνά.

Τα ζητήματα που προκύπτουν και θα προκύψουν από το νέο πολιτικό φορέα είναι πολλά. Για να τα αφουγκραστεί σοβαρά κάποιος θα πρέπει να οπλιστεί με ένα και μόνο «υπερόπλο»: την ευελιξία σκέψης. Αν αυτή δεν υπάρχει, ας ψαχτεί  ο καθένας μέσα του για να βρει τον εχθρό. Που σε τελική ανάλυση θα τον βρει και στον καθρέφτη του.