Αγαπητέ Σταύρο
Η επιστολή στήριξης του Αναστάση Περράκη για την υποψηφιότητα του Σταύρου
Μου φαίνεται λίγο κωμικό που σου απευθύνομαι προσωπικά σε μια δημόσια επιστολή. Είναι η δεύτερη φορά που χρησιμοποιώ μια “προσωπική” επιστολή, για να πω κάτι και στον παραλήπτη αλλά και σε άλλους, μια και προηγήθηκε το “πολυδιαβασμένο” “Αγαπητέ Κυριάκο”. Ο Κυριάκος σίγουρα δεν διάβασε ποτέ την επιστολή μου, αλλά εσύ είμαι βέβαιος ότι θα την διαβάσεις. Και θα μου στείλεις ένα από τα σύντομα μηνύματα σου, όπως και όταν σου γράφω προσωπικά, που ίσως και να λέει ένα λακωνικό “ευχαριστώ φίλε”.
Κάποιοι τώρα θα πατήσουν ένα “like” ίσως και χωρίς να διαβάσουν παρακάτω, άλλοι θα πατήσουν ένα “like” μετά που θα διαβάσουν μέχρι το τέλος: αυτοί μας ξέρουν. Άλλοι θα γελάνε “μα καλά, γιατί βάλθηκε τώρα ο Περράκης να γλύφει τον Θεοδωράκη;”: αυτοί δεν θέλουν να μας ξέρουν. Υπάρχουν όμως και οι άλλοι που ίσως να διαβάσουν γιατί θέλουν ίσως να σε γνωρίσουν λίγο παραπάνω, για αυτούς γράφω.
Θυμάσαι τις πρώτες μας συναντήσεις;
“Ο Σταύρος με πήρε για πρώτη φορά στο κινητό, στην διάρκεια ενός Συνεδρίου στη Βέρνη, τον Ιούλιο του ’14. Στις 25, το απόγευμα. Μάλλον σε κάποιο αυτοκίνητο αυτός, σε ένα διάλειμμα του συνεδρίου εγώ. Άμεσος, ξεφορτωθήκαμε τον πληθυντικό, εύκολος συνομιλητής, μου ζήτησε να συμμετάσχω στην Επιτροπή Διαλόγου και να μιλήσω στην εκδήλωση στις 21 Σεπτεμβρίου. 19-21 ήταν το συνέδριο της Ελληνικής Κρυσταλλογραφικής Εταιρίας στο Ηράκλειο, είχα κανονίσει να πάω πριν από μήνες. Έφυγα από το συνέδριο νωρίς το πρωί στις 21, με κάπως βαρύ κεφάλι από τις καταχρήσεις της προηγούμενης, έφτασα στο “Κακογιάννης” την τελευταία στιγμή. Με περίμενε μια αγχωμένη Σοφία – πρώτη φορά που την έβλεπα μετά από αρκετά τηλεφωνήματα. Με έβαλε στην αίθουσα, μόλις είχε αρχίσει να μιλάει ο Κριμιζής. Είπε όσα είχα να πω και περισσότερα. Η δικιά μου ομιλία λίγο μετά, πέντε λεπτά εκτός κειμένου, ο Σταύρος στην πρώτη σειρά. Ο Σταύρος έβγαλε την τελευταία ομιλία – κάπως μακρόσυρτη. Αγχωμένος αλλά σαφής, είπε όλα αυτά που ήθελα να ακούσω. Με σαφείς αδυναμίες, αλλά για έναν άνθρωπο που μιλάει για πολιτική για πρώτη φορά, σχεδόν εντυπωσιακός. Μου άρεσε. Γύρισα σπίτι χαρούμενος, κανόνισα να βγω με φίλους το επόμενο βράδυ, να τους μιλήσω για την εμπειρία. Το μεσημέρι, χτύπησε πάλι το κινητό, η Σοφία. “Μπορώ να πάω το βράδυ με την παρέα του Σταύρου στο Αλάτσι;” “Που;” Η κακομοίρα η Σοφία πρέπει να σκεφτότανε ότι έμπλεξε με μεγάλο βλαχαδερό – οι φίλοι μου που τους πήρα να ακυρώσω το ραντεβού μαζί τους, όταν ρώτησα αν ξέρανε το Αλάτσι βάλανε τα γέλια – το ήξερε όλος ο κόσμος. Ήταν εκεί ο δικός μας “Πρύτανης”, ο Γιώργος ο Παυλάκης του οποίου θαύμαζα την επιστημονική πορεία για χρόνια (για την ιστορία του ως γιατρού μέσα στην εξέγερση του Πολυτεχνείου δεν ήξερα τίποτε, τα έμαθα αυτό το βράδυ, άφωνος) , ο Κωστής ο Καζαμιάκης που είχε πάρει την πρωτοβουλία της συνάντησης, άλλοι δύο φίλοι τους, και ο Σταύρος. Ήρθε λίγο καθυστερημένος. Μου άρεσε ότι άκουγε περισσότερο από ότι μίλαγε, έκανε καλές ερωτήσεις, δημοσιογράφος. Πιο αργά ο πολιτικός: αγχωμένος με την οργάνωση του κόμματος και κυρίως με τα οικονομικά, το κόμμα δεν τρέχει τζάμπα. Έφυγε πρώτος, κουρασμένος, εμείς μείναμε λίγο παραπάνω, συζητάγαμε με τον Πρύτανη για τους επιταχυντές σωματιδίων, με τον Παυλάκη δεν είπαμε κουβέντα για δουλειά αν και πιο κοντά επιστημονικά. Δεν ξέρω γιατί, δεν έτυχε. Χωρίσαμε λίγο πριν τα μεσάνυχτα. Έφυγα με βαρύ κεφάλι από τις τσικουδιές.”
Εσύ στην Αθήνα, εγώ στο Άμστερνταμ, εσύ τρέχεις με την πολιτική, εγώ με την επιστήμη. Αλλά μοιραζόμαστε τις ίδιες ανησυχίες, φίλε. Και ξέρω ότι αλήθεια ανησυχείς. Ότι δεν μπλέχτηκες με την πολιτική, ούτε για να βγάλεις λεφτά, ούτε για να βγεις στην τηλεόραση (…), ούτε γιατί σε διέταξαν τα αφεντικά. Άφησες μια καριέρα για να μπλεχτείς με την πολιτική, για τους ίδιους λόγους που εγώ δεν το κάνω. Γιατί πίστεψες βαθιά ότι μπορείς να κάνεις την διαφορά, γιατί άλλοι πιστέψανε ότι μπορείς να κάνεις την διαφορά, γιατί έχεις ένα όραμα όσο καιρό ασχοληθείς με την πολιτική να κάνεις ότι καλύτερο μπορείς, με όλες σου τις δυνάμεις, χωρίς υστεροβουλίες, τακτικισμούς, συνδιαλλαγές.
Έκανες και λάθη φίλε. Όχι ένα και δύο. Πολλά. Εξαιτίας σου έφυγε κόσμος από το Ποτάμι, σε θεώρησαν αυταρχικό, καταπιεστικό, έχω ακούσει διάφορα. Δεν μπορεί, θα φταις και εσύ για αυτούς που φύγανε, δεν μπορεί να μην έκανες λάθη. Και να σου πω και κάτι άλλο; Θα κάνεις κι άλλα λάθη. Αλλά δεν με νοιάζει. Γιατί θα τα κάνεις από την αγωνία σου, γιατί θα τα κάνεις επειδή έχεις και αδυναμίες. Αλλά θα τα κάνεις με ειλικρίνεια, επειδή θα πιστεύεις ότι αυτό ήταν σωστό, όχι από υστεροβουλία. Να σου πω όμως και κάτι άλλο; Όσο περνάει ο καιρός βλέπω ότι έμαθες πολλά, και βλέπω όλο και λιγότερα λάθη.
Αυτές οι εκλογές για την ηγεσία του προοδευτικού κέντρου, είναι μονόδρομος. Εσύ Σταύρο καλά είπες, μπορείς να είσαι και στρατηγός και στρατιώτης. Ε, εγώ δεν μπορώ στρατηγός, αλλά δεν μπορώ και στρατιώτης. Εγώ μπορώ να συμβάλλω δημιουργικά όταν πιστεύω σε αυτόν που μπαίνει μπροστά, αλλά δεν είμαι στρατεύσιμος. Και για αυτό, δεν έχω διέξοδο άλλη, από το να σε ψηφίσω. Δεν έχω άλλη επιλογή από το να προσπαθήσω να κάνω όσους μπορώ να κουνήσουν τον κώλο τους από τον καναπέ και να πάνε να σε ψηφίσουν σε δυο βδομάδες. Γιατί εσύ με σήκωσες από τον καναπέ και το πληκτρολόγιο να πάρω τα βουνά στην Κρήτη. Ξανάπιασα το πληκτρολόγιο φίλε, για να πω την άποψη μου (ξαναέμαθα να γράφω Ελληνικά …), για να πω τι βλέπω, από την οπτική του Έλληνα που έχει φύγει χρόνια, του Έλληνα που φοβάται – ναι, φοβάται – να γυρίσει. Με την οπτική του Έλληνα που γυρνάει καμιά φορά, και όταν γυρνάει και σου μιλάει στο γραφείο στην Σεβαστουπόλεως, στην γωνία του συνεδρίου, στον διάδρομο στην Βουλή, στο τηλέφωνο, τον πιάνει μια συγκρατημένη αισιοδοξία.
Θα σε ψηφίσω γιατί είσαι άμεσος, ειλικρινής, και δουλευταράς. Γιατί μπορείς με όσα έμαθες, να πάρεις αυτό τον χώρο και να τον πας μπροστά χωρίς αποκλεισμούς. Δεν είσαι ο ιδανικός ηγέτης φίλε. Όχι ακόμη. Ίσως και ποτέ. Αλλά βαρέθηκα τους ιδανικούς ηγέτες, τους δεινούς ρήτορες, τους χαρισματικούς αρχηγούς, τους έμπειρους πολιτικούς. Θέλω κάποιον ειλικρινή και δουλευταρά, που να πιστεύει στον εαυτό του, σε εμένα, στους συμπολίτες μας. Για αυτά θα σε ψηφίσω φίλε Σταύρο.