Η Θεσσαλονίκη παραμένει για τον κ. Τσίπρα προπύργιο μιας παραμυθοχώρας
Η Θεσσαλονίκη τον Σεπτέμβρη είναι για πολλούς πολιτικούς, κυρίως πέριξ της εξουσίας, ένας θάλαμος αποσυμπίεσης ανάμεσα στις διακοπές και την πραγματικότητα. Ανεβαίνουν, σφίγγουν χέρια – τα χέρια των δικών τους που τους περιτριγυρίζουν – χαμογελούν, τρώνε, πίνουν και υπόσχονται. Θαυμάζουν και αυτοθαυμάζονται. Οι πρωθυπουργοί ανεβαίνουν και στο μπαλκόνι. «Θα» το ένα, «θα» το άλλο. Τι μένει; Τα χημικά στην ατμόσφαιρα της Θεσσαλονίκης – από τις συγκρούσεις με τους εκάστοτε διαδηλωτές που αντιδρούν στους εκάστοτε πρωθυπουργούς- και μερικοί κουβάδες υποσχέσεις. Ο κ.Τσίπρας το 2014 έκανε τους κουβάδες βαρέλια, οχετούς ολόκληρους. Θυμίζω το αμίμητο: «Διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους. Έγινε για τη Γερμανία το 1953. Να γίνει και για την Ελλάδα το 2014»! Και μαζί: «Το θέμα του κατοχικού δανείου είναι για μας ανοικτό. Καθαρές κουβέντες»! Και: «άμεση κατάργηση του ΕΝΦΙΑ»! Και «84 δόσεις για τα χρέη»! Και «σεισάχθεια για όσους είναι κάτω από το όριο της φτώχειας»! Και «αύξηση του κατώτατου μισθού στα €751 για όλους»!
Άγνωστο γιατί ο κ.Τσίπρας θεωρεί – από την πρώτη στιγμή θεώρησε – τη Θεσσαλονίκη ως μια παραμυθούπολη. Προπύργιο μιας παραμυθοχώρας με νάνους πολίτες, που μαγεύονται από ένα νέο πριγκιπόπουλο που καταφθάνει φορτωμένο με χρυσό και διαμάντια. Και τι ζητάει; Μόνο τη γεροντοκόρη την Εξουσία.
Θα περίμενε κανείς την επόμενη χρονιά ή έστω τη μεθεπόμενη ή τη μεθε-μεθεπόμενη ή φέτος τέλος πάντων, ο κ. Τσίπρας να απολογηθεί, εμμέσως έστω, για τα ψέματά του και να μιλήσει με ωριμότητα για τον δρόμο που έχουμε μπροστά μας. Να πει δύο συγκεκριμένες λέξεις για τη μεταρρύθμιση του κράτους – του μεγάλου ασθενούς – που παίρνει και μεταδίδει όλα τα μικρόβια της παρασιτικής οικονομίας.
Επενδύσεις και νέες θέσεις εργασίας έχει ανάγκη η κοινωνία. Κοιτίδες τεχνολογικής αριστείας. Σχέδιο που να συνδέει την αγροτική παραγωγή με τον τουρισμό. Να πάψουν να φεύγουν οι νέοι, να μένουν εδώ, να κάνουν σχέδια, όνειρα και παιδιά. Σύγχρονα ανοιχτά πανεπιστήμια – δημόσια και μη κερδοσκοπικά – για να μην στέλνουμε φοιτητές ακόμη και στα Τίρανα. Τα ζευγάρια να έχουν όλα, σταθμούς για τα παιδιά τους. Να κλείσουμε το γραφείο Πρωθυπουργού στην Αγίου Δημητρίου (τον χαβά μου εγώ) και με τα λεφτά που θα εξοικονομήσουμε να πάνε άλλα 200 παιδιά σε σταθμούς.
Η οικονομία χρειάζεται χρήμα. Δικό μας και ξένο. Χρήμα που δεν θα έρθει αν δεν υπάρξει εμπιστοσύνη, πρώτα αναμετάξυ μας και μετά στις αγορές. Εμπιστοσύνη και ένα φορολογικό σύστημα που θα συμμαχεί και δεν θα τιμωρεί αυτούς που δουλεύουν περισσότερο.
Τίποτα από όλα αυτά όμως δεν είπε ο Πρωθυπουργός. Δεν παραδέχθηκε ούτε ένα λάθος και εκφώνησε… τις παροχές του ’19, του ’20, του ’21! Τις παροχές και του επόμενου πρωθυπουργού!
Δικαιώνεται λοιπόν και ο Γιώργος Σκαμπαρδώνης που πρόσφατα το περιέγραψε ως εξής: «Ταλαιπωρείται τζάμπα η πόλη, κλείνουν οι δρόμοι, πλακώνουν οι εκάστοτε καμαρίλες, οι κομματικοί και άλλοι που έρχονται εδώ θεωρώντας τη Θεσσαλονίκη ένα είδος Κούβας: καλό φαγητό, ωραία κορίτσια και τα παρεπόμενα. Τι να την κάνουμε τη συμβολική παρουσία των πρωθυπουργών που φέρνει πιο πολλή φασαρία παρά αποτέλεσμα;».
Έλα ντε!
Επαναφέρω, λοιπόν, την πρόταση που έκανα μόλις εμφανίστηκε το Ποτάμι. Να σταματήσουν οι μονόλογοι στη ΔΕΘ. Ο πρωθυπουργός με τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης και τους άλλους αρχηγούς να μετέχουν σε «τραπέζια δημιουργικής αντιπαράθεσης». Όπως συμβαίνει σε μεγάλα οικονομικά φόρουμ του εξωτερικού. Η ΔΕΘ, οι Δήμοι, τα Πανεπιστήμια να εγγυηθούν αυτόν τον εθνικό διάλογο για την οικονομία. Συμφώνησαν όλοι – και οι δήμαρχοι και οι Πρυτάνεις – αλλά επιβεβαιώθηκαν αυτοί που από τότε μου έλεγαν ότι οι κανονικές προτάσεις είναι για τις κανονικές κοινωνίες και όχι για αυτές που συνεχίζουν να αναζητούν λύσεις στα παραμύθια.
Φωτογραφίες από τις εποχές που περίσσευαν οι τσολιάδες, οι καμπάνες στα μπλουτζίν, τα θαύματα του εξωτικού Χόλυγουντ…
Ακολουθεί η σχετική ανάρτηση: