Eνα μήνυμα σε αυτούς που ποτέ δεν τους χαρίστηκε τίποτα
«Ο πραγματικός πλούτος μιας χώρας είναι να μπορέσει να φέρει ενότητα εκεί όπου υπήρχαν διαιρέσεις. Να δώσει σε όσους αισθάνονται και σε όσους είναι αποκλεισμένοι τη θέση τους μέσα σε ένα εθνικό σχέδιο. Να επιτρέψει σε όσους δημιουργούν, εφευρίσκουν, καινοτομούν, επιχειρούν να κάνουν πράξη τα σχέδιά τους. Να ξαναδώσει την εξουσία σε εκείνους που θέλουν να χτίσουν και σε όσους ήδη χτίζουν».
Δεν είναι δικό μου, είναι του προέδρου Μακρόν, από μια ομιλία του τον περασμένο Ιούνιο. Αλλά θα το υιοθετούσα με μικρές αλλαγές. Η δημιουργία του νέου προοδευτικού κόμματος είναι ευκαιρία να ακολουθήσουμε έναν δρόμο ριζικά αντίθετο. Εναν δρόμο που φαντάζει ανηφορικός αλλά δεν είναι – απλώς δεν έχει σχέση με την κατηφόρα που ζούμε. Στην Ευρώπη, από την Πορτογαλία μέχρι την Πολωνία και από την Εσθονία μέχρι την Κύπρο, υπάρχουν κράτη που τρέχουν και υπάρχουν και κράτη που σέρνονται. Και αυτή είναι η περίπτωση της Ελλάδας. Βγήκε από την εντατική αλλά η κατάστασή της παραμένει στάσιμη. Οι ίδιες κουβέντες στη Βουλή. Οι ίδιες καθυστερήσεις. Οι ίδιες άγονες συγκρούσεις. Οι ίδιες υποσχέσεις. Τα ίδια λάθη. Το ίδιο βαρετό ρεπερτόριο.
Και όμως τους δύο μήνες που ταξιδεύω πάνω – κάτω στην Ελλάδα συνάντησα αυτούς που δημιουργούν, χτίζουν, τρέχουν, καινοτομούν, χαίρονται, αγωνιούν, σχεδιάζουν, κερδίζουν, απολαμβάνουν, διεκδικούν, μοιράζουν και μοιράζονται. Είναι κατά κανόνα άνθρωποι που ποτέ δεν τους χαρίστηκε τίποτα. Και είναι πάντα εκεί… Σε αυτό που οι ίδιοι – και όχι οι άλλοι – ονομάζουν καθήκον. Η δασκάλα στις Σέρρες. Ο οινοποιός στη Νάουσα. Ο αγρότης στη Βέροια. Ο γιατρός στη Λαμία. Ο βιβλιοπώλης στην Πάτρα. Ο ταξιτζής στον Πύργο. Ο μουσικός στην Καλαμάτα. Ο κρεοπώλης στη Σαμοθράκη. Ο πιλότος στην Καβάλα. Η ερευνήτρια στη Θεσσαλονίκη. Το γκαρσόνι στο Περιστέρι. Ο φοιτητής στα Χανιά. Η νοσοκόμα στο Ηράκλειο. Ο ηθοποιός στον Πειραιά. Ο εστιάτορας στη Λάρισα. Η ακτιβίστρια στη Χαλκίδα. Ο κομμωτής στο Χαλάνδρι. Ο ντελιβεράς στους Αμπελοκήπους. Μιλώ για συγκεκριμένους ανθρώπους που γνώρισα με αφορμή αυτή την νέα περιπέτεια. Ισως και να ξεχνάω κάποιους – σίγουρα ξεχνάω πολλούς – αλλά όλοι είναι καταγεγραμμένοι στο μυαλό μου ως οι άνθρωποι που ποτέ δεν τους χαρίστηκε τίποτα. Το επαναλαμβάνω γιατί θέλω να γίνει κατανοητό από όλους μας. Γι’ αυτούς τους ανθρώπους η ζωή δεν είναι άσπρο – μαύρο. Χωράει και φιλοδοξία και δικαιοσύνη. Και ισότητα και αριστεία. Και σύγκρουση και δημιουργία. Και ατομική επιτυχία και συλλογική δράση.
Το νέο προοδευτικό κόμμα αυτούς τους ανθρώπους έχει ανάγκη. Και αυτοί έχουν ανάγκη ένα νέο κόμμα. Προφανώς κάποιοι από αυτούς είναι κεντροαριστεροί, σοσιαλδημοκράτες, φιλελεύθεροι, κεντρώοι, οικολόγοι. Κάποιοι άλλοι αδυνατούν να προσδιορίσουν τον εαυτό τους με έναν μόνο χαρακτηρισμό. Και κάποιοι άλλοι δίνουν προτεραιότητα μόνο στις λύσεις και τα αποτελέσματα και όχι στις ταμπέλες. Ολοι αυτοί δεν χρειάζονται ένα κλειστό κόμμα, σκληροπυρηνικό και περιχαρακωμένο, αλλά έναν ζωντανό οργανισμό. Ενα κόμμα που θα δρα παράλληλα με την κοινωνία. Γι’ αυτό επέμεινα στην ηλεκτρονική εξ αποστάσεως ψηφοφορία. Γιατί δεν μπορεί να υπάρξει νέο κόμμα χωρίς 30άρηδες – 40άρηδες. Και η χώρα δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς τη συμμετοχή ενός μέρους έστω της δύναμης που μας έχει εγκαταλείψει – να το έχουμε στο μυαλό μας και αυτό. Γι’ αυτό δεσμεύτηκα ότι ως αρχηγός θα βάλω στη ζωή του νέου κόμματος την ηλεκτρονική διαβούλευση για όλα τα σημαντικά που απασχολούν τη χώρα και τη Βουλή. Να ξέρουν οι βουλευτές τι λένε οι άνθρωποί μας σε όλη τη χώρα. Να βρούμε μαζί το νέο όνομα και τα νέα σύμβολα. Σκέφτεται κανείς ότι ο Ανδρέας Παπανδρέου το ’74 θα μπορούσε να βολευτεί με τα εικονίσματα της Ενωσης Κέντρου; Αλλαξε εποχή αλλάζοντάς τα όλα. Νέα ηγετική ομάδα, ανανέωση στις λίστες των βουλευτών. Αλίμονο αν κάνουμε όλη αυτή την προσπάθεια για να καταλήξουμε στην επιβεβαίωση των κομματικών και βουλευτικών επετηρίδων. Ολοι πρέπει να αντιλαμβάνονται τα όριά τους. Και να παραμερίζουν όταν αλλάζουν οι εποχές. Και όσοι θέλουν να ηγούνται πρέπει να παίρνουν τα ρίσκα τους. Για να πάρουν και οι πολίτες τα δικά τους. Και γι’ αυτό ξαφνιάστηκα – όλοι ξαφνιαστήκαμε – όταν κάποιοι από τους υποψηφίους είπαν ότι ακόμη κι αν κερδίσουν θα κρατήσουν παράλληλα και τις θέσεις που ήδη κατέχουν! Οι πολιτικοί πρέπει να δίνουμε το παράδειγμα της αυταπάρνησης και της ανιδιοτέλειας! Είναι σημαντική η στιγμή. Και δεν θα πρέπει να υπάρχουν σκιές στο μήνυμα που στέλνουμε. Οταν καλείς τον κόσμο της παράταξης να βγει ξανά μπροστά, να τολμήσει, δεν μπορείς να κρατάς καβάντζες για τον εαυτό σου. Λεβεντιά και φιλότιμο έχει ανάγκη ο τόπος και η παράταξη.
Απευθύνομαι λοιπόν – για τρίτη φορά τους αναφέρω – σε αυτούς που ποτέ δεν τους χαρίστηκε τίποτα. Στους αποκλεισμένους που δημιουργούν, που λέει και ο Μακρόν. Και τους καλώ να μη χάσουν αυτή την ευκαιρία.
Να πάμε όλοι την Κυριακή στις κάλπες! Να γίνουμε εμείς το κέντρο της αλλαγής!
Σας περιμένω!