Νέο ευρωπαϊκό σχέδιο μαζί με τον λαό
Η τοποθέτηση του Σταύρου στην παρουσίαση του βιβλίου των Π. Λιαργκόβα και Χ. Παπαγεωργίου «Το ευρωπαϊκό φαινόμενο: η ενοποίηση και οι προσπάθειες υλοποίησης της ιδέας»
«Η Ευρώπη που ξέρουμε είναι πολύ αδύναμη, πολύ αργή, πολύ αναποτελεσματική, αλλά μόνο η Ευρώπη μπορεί να μας δώσει την ικανότητα να δράσουμε στον κόσμο αντιμέτωποι με τις μεγάλες σύγχρονες προκλήσεις». Εμμανουέλ Μακρόν – Σορβόννη
Ξεκινώ με τον Μακρόν γιατί η ιδέα της Ενωμένης Ευρώπης προχωράει ή σβήνει ανάλογα με το ποιος κρατάει το τιμόνι. Ζισκάρ, Σμιτ, Μιτεράν, Κολ, Ντελόρ, Γκονζάλες, Πρόντι και από τους δικούς μας Κωνσταντίνος Καραμανλής, Ανδρέας Παπανδρέου, Κώστας Σημίτης.
Αν ρωτήσεις έναν Έλληνα της δημιουργίας και της παραγωγής αν μπορεί να διανοηθεί την ζωή του και τη χώρα του εκτός Ευρώπης, μάλλον θα σε κοιτάξει παράξενα, με μισό μάτι -κάτι του στιλ «τι λέει τώρα αυτός».
Ακόμη και η δόλια προσπάθεια του κ.Τσίπρα το 2013 – 2014 να αμφισβητήσει την ευρωπαϊκή πορεία κατέληξε σε δική του ήττα. Δίχασε τους Έλληνες. Κέρδισε μέσα στην αναμπουμπούλα ένα δημοψήφισμα και μετά υποχώρησε ατάκτως, υπογράφοντας τελικά το μνημόνιο των μνημονίων – αλλά αυτό είναι θέμα μιας άλλης συζήτησης.
Ας γυρίσουμε ξανά στα μεγάλα, στο Ευρωπαϊκό φαινόμενο που λέει και το βιβλίο, που σήμερα μας έφερε εδώ. Η Ευρώπη έχει ανάγκη τον Ευρωπαίο και αυτό θα επιτευχθεί με την σεξουαλική επανάσταση που προτείνει ο Ουμπέρτο Έκο: «Ένας νεαρός Κρητικός, Καταλανός λέει ο Έκο, εγώ το προσαρμόζω, ένας νεαρός Κρητικός λοιπόν, γνωρίζει μια Φλαμανδή, ερωτεύονται, παντρεύονται και γίνονται Ευρωπαίοι. Το ίδιο και τα παιδιά τους. Η ιδέα του Erasmus θα έπρεπε να είναι υποχρεωτική, και όχι μόνο για τους σπουδαστές, αλλά και για τους ταξιτζήδες, τους υδραυλικούς και άλλους εργάτες».
Η Ευρώπη, λοιπόν, πρέπει να φτιάξει πολλά Erasmus. Πρέπει – το προτείναμε και θα επιμείνουμε – οι νέοι μέχρι τα 25 τους χρόνια να μπορούν μετακινούνται με πολύ λίγα χρήματα σε όλη την Ευρώπη, με λεωφορεία, τρένα, αεροπλάνα, πλοία και αυτό να το θεωρήσουμε δικαίωμα και όχι παραχώρηση.
Πρέπει ταυτοχρόνως να προχωρήσουμε (κλέβω από το πρόγραμμα του Μακρόν – αλλά και το πρόγραμμα του Ποταμιού) σε κοινή ευρωπαϊκή «δύναμη επέμβασης» μέχρι το 2020, κοινό αμυντικό προϋπολογισμό και «κοινό αμυντικό δόγμα», σε μια ευρωπαϊκή εισαγγελία κατά της τρομοκρατίας και μια ευρωπαϊκή υπηρεσία πληροφοριών που θα συντονίζει τις εθνικές υπηρεσίες πληροφοριών και ασφάλειας. Και μια ευρωπαϊκή δύναμη πολιτικής προστασίας που θα δρα σε περιπτώσεις καταστροφών, σεισμών και πλημμυρών. Έχω από την έναρξη κιόλας της προσφυγικής και μεταναστευτικής κρίσης ταχθεί υπέρ της δημιουργίας μιας ευρωπαϊκής υπηρεσίας ασύλου και μιας ευρωπαϊκής συνοριοφυλακής, για να «φυλάσσουμε αποτελεσματικά τα σύνορά μας και να υποδεχόμαστε με αξιοπρέπεια τους πρόσφυγες και τους μετανάστες».
Στην οικονομία, επίσης με την είσοδο μου στην πολιτική, είχα προτείνει έναν ευρωπαϊκό φόρο χρηματοπιστωτικών συναλλαγών, του οποίου τα έσοδα θα πηγαίνουν απευθείας στην ενίσχυση της ανάπτυξης, μίας δίκαιης ανάπτυξης και ηλικιακά και γεωγραφικά. Και για τους νέους και για το νότο.
Ο Μακρόν πρότεινε τη θεσμοθέτηση, μέχρι το 2020, ενός ελάχιστου μισθού προσαρμοσμένου στην οικονομική πραγματικότητα κάθε χώρας με εναρμόνιση βέβαια των ασφαλιστικών εισφορών. Για να παραμείνει η Ευρώπη ανταγωνιστική στον κόσμο, πρέπει να δημιουργήσουμε ένα ευρωπαϊκό γραφείο καινοτομίας, για να καινοτομούμε και να μην ακολουθούμε τους άλλους σε τομείς αιχμής, όπως η τεχνητή νοημοσύνη. Χρειαζόμαστε έναν Υπουργό Οικονομικών της Ευρωζώνης και έναν ισχυρότερο προϋπολογισμό εντός της Eυρωζώνης που θα επιτρέψει τη χρηματοδότηση κοινών επενδύσεων. Και βεβαίως μια ενιαία πολιτική αειφόρου ανάπτυξης με έναν δίκαιο φόρο για τον άνθρακα, ώστε να τιμωρούνται οι βιομηχανίες που μολύνουν.
Αντιγράφω από το βιβλίο μια φράση του Εμίλιο Κολόμπο, Υπουργού Εξωτερικών της Ιταλίας: «Η οικονομική ολοκλήρωση είναι αποφασιστικής σημασίας, αλλά όχι ικανή προϋπόθεση για την πολιτική ένωση. Πρέπει να συμβαδίσει χέρι με χέρι με έναν πολιτικό και θεσμικό σχεδιασμό που θα επιτρέψει την βαθμιαία μετατόπιση των πολιτικών από εθνικά σε ευρωπαϊκά χέρια». Σας θυμίζω ότι ο Κολόμπο ήταν υπουργός Εξωτερικών το 1981! Έχουν περάσει δηλαδή από τότε 36 χρόνια και η πολιτική ενοποίηση εξακολουθεί να είναι ζητούμενο. Εκεί πρέπει να δώσουμε το βάρος μας. Αυτό είναι το αντίδοτο στην άνοδο των εθνικιστών και των λαϊκιστών. Πρέπει να ανασυστήσουμε το ευρωπαϊκό σχέδιο, αυτή τη φορά μαζί με τον λαό!
Και για τελειώσω όπως ξεκίνησα έχουμε ανάγκη έναν ευρύ διάλογο για την Ευρώπη στις χώρες που είναι πρόθυμες. Ένα διάλογο ανοιχτό, ελεύθερο, διαφανή και ευρωπαϊκό για να δώσουμε νέο περιεχόμενο στην έννοια της Ευρώπης πριν από τις ευρωεκλογές του 2019. Είναι πάλι ο Εμμανουέλ Μακρόν στην Πνύκα. Λίγο πριν τον Γάλλο Πρόεδρο στην Πνύκα, είχε μιλήσει ο Έλληνας πρωθυπουργός κι είχε επαναλάβει το παλιό γνωστό αίτημα: «Δώστε μας και σώστε μας».
Γιατί η πολιτική για κάποιους είναι στασιμότητα – συντήρηση, και για άλλους -και σίγουρα για εμάς- πολιτική είναι η σπρωξιά στο μέλλον. Στο κοινό Ευρωπαϊκό μας μέλλον.
Φωτογραφίες: Θοδωρής Μανωλόπουλος